Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΤΕ, και Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΤΩΡΑ

Η απόφαση αυτή αποτέλεσε νομικό προηγούμενο στο όποιο στηρίχτηκαν αποφάσεις απαλλαγής άλλων χωρών απο τις δανειακές τους υποχρεώσεις

(πχ Αργεντινής το 2003, Βραζιλίας 1979 κλπ)

Σας παραπέμπω στην Εφημερίδα «Το Ποντίκι» της Πέμπτης 25 Νοεμβρίου 2010, σελίδες 50 – 51 στο άρθρο με τον τίτλο «Νομικό προηγούμενο απο την Ελλάδα του 1936»

Η Ελλάδα επί Μεταξά αρνήθηκε να πληρώσει και να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου προς την βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.

Το Βελγικό κράτος παρεμβαίνοντας υπέρ της τραπέζης ενήγαγε την Ελλάδα ενώπιον του Διαρκούς Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου, της Κοινωνίας των Εθνών.

Η Ελλάδα (του Μεταξά όχι του Παπανδρέου) επιχειρηματολόγησε στο υπερασπιστικό της υπόμνημα προς το Δικαστήριο μεταξύ άλλων με τα εξής:
«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για την διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. ΟΠΟΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ». Να αφήσει δηλαδή τους δανειστές απλήρωτους για να μην υποστεί ο Ελληνικός λαός τα δεινά που προαναφέρθηκαν. Σε άλλο σημείο της επιχειρηματολογίας που ανέπτυξε στις προτάσεις της η Ελληνική Κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά αναφέρει ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό (να πληρώσει δηλαδή τους δανειστές) «χωρίς να διακινδυνεύσει την οικονομική ύπαρξη της χώρας και την κανονική λειτουργία των υπηρεσιών που παρέχει στους πολίτες της» ("without jeopardizing the country's economic existence* and the normal functioning of its public services" στο αγγλικό κείμενο).



Ο νομικός σύμβουλος της Κυβέρνησης Μεταξά κος Γιούπης προχωρώντας στην επιχειρηματολογία του διατυπώνει τα εξής: «Είναι αδύνατο να εξοφλήσουμε το δάνειο και ταυτόχρονα να προσφέρουμε στον πληθυσμό της χώρας την αρμόζουσα διοικητική μέριμνα και να εγγυηθούμε για τις συνθήκες που είναι απαραίτητες για την ηθική την κοινωνική και την οικονομική του ανάπτυξη. Το οδυνηρό πρόβλημα βρίσκεται στην επιλογή μεταξύ των δυο καθηκόντων. Πρέπει να εκπληρώσουμε το ένα και να εγκαταλείψουμε σε κάποιο βαθμό το άλλο. Το ερώτημα είναι, ποιο;;»

Και δίνει την απάντηση που θα έδινε ένας Έλληνας νομικός εκπρόσωπος μιας Ελληνικής Κυβέρνησης! «Θα εκπληρώσουμε το καθήκον προς τον λαό και το έθνος και θα εγκαταλείψουμε το καθήκον προς τους δανειστές!»



Η Κυβέρνηση Μεταξά δεν αμφισβητούσε την νομιμότητα του δανείου, επικαλείτο απλώς αδυναμία παροχής λογω κατάστασης «εκτάκτου ανάγκης» force majeure ή state of necessity (για την λεπτή διαφορά μεταξύ των δυο αυτών νομικών εννοιών δες την σελίδα 25 της παρακάτω αναφερομένης πηγής)



Ο κος Γιούπης ήταν βέβαια έλληνας νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης του Ιωάννη Μεταξά και όχι νομικός αγγλικού δικηγορικού γραφείου αγνώστων διασυνδέσεων, όπως αυτό του οποίου η κυβέρνηση ΓΑΠ ζήτησε τις υπηρεσίες (ήταν αυτό το ίδιο που επεξεργάστηκε το σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, που απορρίφτηκε απο τον Κυπριακό Ελληνισμό).



Αυτά έλεγε η τότε (φασιστική) κυβέρνηση και είναι γραμμένα στο «Yearbook of the International Law Commission», 1980, volume II, Part I σελίδες 25-27, αλλα και Yearbook 1979 volume II, Part I σελίδες 55-56 (του βιβλίου όχι του PDF).



ΑΥΤΑ ΕΓΙΝΑΝ ΔΕΚΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΑΠΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.






Η απόφαση αυτή αποτέλεσε νομικό προηγούμενο και νομολογία για πολλές άλλες χώρες που αξίωσαν και επέτυχαν μέχρι πολύ πρόσφατα να απαλλαγούν απο επαχθή δάνεια.

Αυτό χρησιμοποίησε και η Αργεντινή του Νέστωρα Κίχνερ αλλα και άλλες χώρες και επέτυχαν επίσης την απαλλαγή τους.



Όπως είπαμε η «κυβέρνηση» του ΓΑΠ σε αντίθεση με τα παραπάνω δεν σκέφτηκε ούτε προς στιγμή να εξετάσει αυτήν την στάση προς τους δανειστές, να αμφισβητήσει δηλαδή την αποπληρωμή των δανείων εν όλω ή εν μέρει με τα επιχειρήματα που πρόβαλε η Κυβέρνηση Μεταξά και οι κυβερνήσεις άλλων κρατών (που ήταν επιχειρήματα αδυναμίας εκτελέσεως παροχής), δεδομένου ότι έκτοτε υπάρχει πάγια νομολογία που κάνει δεκτά τέτοια επιχειρήματα. Αντίθετα φρόντισε με κάθε τρόπο να διαφυλάξει στο ακέραιο τα συμφέροντα των δανειστών χωρίς καν να εξετάσει την νομιμότητα τους και ενδεχόμενη επάχθεια των δανείων.

«Οι άνθρωποι αυτοί μας έχουν δώσει τα λεφτά τους» λέει κα ξανάλεει ο ΓΑΠ όπου βρεθεί και όπου σταθεί, υπερασπιζόμενος τους δανειστές – χρυσοκάνθαρους – τοκογλύφους, χωρίς ούτε προς στιγμήν να διανοηθεί (με τον ολίγιστο νου που διαθέτει) ότι υπάρχουν – όπως σε κάθε αντιδικία – ζητήματα που πρέπει να διερευνηθούν για την νομιμότητα και το θεμιτό όλων των πτυχών των κατά καιρούς δανεισμών, πολλοί απο τους οποίους έγιναν επί κυβερνήσεων του πατέρα του στις οποίες, αν και ανάξιος, συμμετείχε.



Αντί λοιπόν να διαπραγματευτεί και να αμφισβητήσει το χρέος ή μέρος του χρέους η «κυβέρνηση» του ΓΑΠ αποδέχτηκε το νομικό κείμενο που της υπαγόρευσε το παραπάνω δικηγορικό γραφείο ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ και ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ όπως αναφέρεται στο Άρθρο 14 παράγραφος 5 της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης, κατά λέξη: «Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ ορών παραιτείται απο κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, απο νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση κλπ...» δες σελίδα 122 του PDF της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης.



Παντού η δανειακή αυτή σύμβαση είναι διανθισμένη με ρήτρες και διατάξεις που περιγράφουν την ολοσχερή παραίτηση της Ελλάδας απο κάθε κυριαρχικό της δικαίωμα.



Την σύμβαση αυτήν υπογράφουν απο την πλευρά της Ελλάδας ο Υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου και ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος και ενέκρινε με την σιωπή του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κατά παράβαση του Συντάγματος που όχι μόνο δεν επιτρέπει την παραχώρηση τέτοιων δικαιωμάτων χωρίς την έγκριση της Βουλής των Ελλήνων με αυξημένη πλειοψηφία, αλλα ούτε και προβλέπει παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας απο κανένα, ούτε απο αυτόν τον ίδιο τον Ελληνικό Λαό.

ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΔΙΑΠΡΑΞΕΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ.

Γιάννης Αλεξάκης

Υ.Γ.
Η Κυβέρνηση Μεταξά δεν μπορούσε να φανταστεί άλλη κυβέρνηση να μην κάνει το ίδιο. Που να φανταστούν οι άνθρωποι ότι την Ελλάδα θα κυβερνούσε κάποτε η «κυβέρνηση» του κατά Γιανναρά ολίγιστου ή κατά Δελαστίκ λεχρίτη και καθάρματος ΓΑ Παπανδρέου-Τσολάκογλου;;; Η κυβέρνηση του τιποτένιου εφιαλτικού προδότη Τζέφρυ ή Γιώργου Παπαντρέου θα έλεγα εγώ.

Το μαργαριτάρι του κατευόδιου

Το ακούσαμε και αυτό:


ΑΝΔΡΟΣ ΠΕΣΟΥΣΗΣ ΠΑΣ ΑΝΗΡ ΑΝΔΡΕΥΕΤΑΙ

 Το είπε βουλευτής του κυβερνόντος κόμματος,

δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο εξόδιο ρητό για τον Γιωργάκη,

σκέτο μαργαριτάρι, ας τον κατευοδώσουμε με αυτά τα άριστα ελληνικά!

Ας πάει καλλιά του! Να βρει τους ομοεθνείς του!



Εκηβόλος

ΑΠΟΡΙΕΣ ΤΗΣ Κας ΝΤΟΡΑΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ - ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

Ιδού η απορία:

Είδαμε την κυρία Ντόρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη με ύφος χιλίων εισαγγελέων να ρωτά πολύ υποψιασμένη που τα βρήκε τα λεφτά ο Μίκης Θεοδωράκης και διοργάνωσε την εκδήλωση στα προπύλαια του Πανεπιστημίου;

Ποιοι χρηματοδότησαν τον Μίκη να στήσει 10 μεγάφωνα και μια κονσόλα;

Εγώ πάντως κ. Ντόρα πιστεύω ότι δεν του τα έδωσε η κρητική μαφία! Αλλα πάλι τι να πω; εσείς ξέρετε καλύτερα!

Γιάννης Αλεξάκης

Σπίθα ή ζώπυρο

Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ, Η ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Η Ελλάδα στις μέρες μας: Προδότες πολιτικοί της αφαίρεσαν την κυριαρχία και την κατήντησαν επαίτη του κλώτσου και του μπάτσου.

Η Ελλάδα έχει χάσει ένα μέρος της κυριαρχίας της! Αυτό μας το είπαν πολλές φόρες με σκοπό να το εμπεδώσουμε και να το αποδεχτούμε. Ο «Πρωθυπουργός» της χώρας το διακήρυξε για πρώτη φορά απο την πιο ευαίσθητη περιοχή της επικράτειας, απο το Καστελόριζο. «Η Ελλάδα έχει χάσει ένα μέρος της κυριαρχίας της»! Έκτοτε το έχει επαναλάβει κατ’ επανάληψη! «Απωλέσαμε εθνική κυριαρχία»! «...αφαιρείται και ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας και είναι εγκληματικό και αυτό πρέπει να το ξαναπάρουμε πίσω»! sic

Σε άλλες εποχές τέτοιες εκφράσεις θα είχαν δραματικές συνέπειες. Το να δηλώνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας ότι αυτή έχει χάσει έστω και ένα μέρος της κυριαρχίας της θα είχε σοβαρότατες συνέπειες κατ’ αρχήν για τον ίδιο τον πρωθυπουργό που το δηλώνει αλλα και για όσους ευθύνονται γι’ αυτό. Αφού η κυριαρχία δεν χάνεται απο μόνη της, δεν είναι καμία ξεμωραμένη απο αλτσχάιμερ γριά που παίρνει δρόμο ξεστρατίζει και εξαφανίζεται. Κάποιοι πολιτικοί ευθύνονται για την απώλεια. Όταν αυτό είχε συμβεί μετά τον αποτυχημένο Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 και την πτώχευση που ακολούθησε, όταν και τότε μας επιβλήθηκε ο ΔΟΕ, ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος δηλαδή, συγκροτήθηκε ο «Δημοκρατικός Συναγερμός» τον πατριωτών ελλήνων αξιωματικών, ακολούθησε η επανάσταση στου Γουδή, η ανάθεση της πρωθυπουργίας στον Ελευθέριο Βενιζέλο, η ανασυγκρότηση της χώρας, οι νικηφόροι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η απελευθέρωση της Βόρειας Ελλάδας, της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης, των νησιών του Βορείου Αιγαίου. Η χώρα προχωρούσε με σφρίγος μπροστά και χρειάστηκε η Μικρασιατική Καταστροφή για να ανακοπεί η πορεία της.

Αλήθεια πότε την χάσαμε την εθνική μας κυριαρχία; Πως με ποιο τρόπο και σε ποιο βαθμό την χάσαμε; Ποιοι την παρέδωσαν ή ποιοι ήταν οι υπαίτιοι; Απώλεια κυριαρχίας προϋποθέτει μια μακρά σειρά απο αδικήματα, απο τα βαρύτερα που προβλέπονται στον Ποινικό Κώδικα, που επιβάλει και τον καταλογισμό τους. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να συγκαλύψει το έγκλημα και να υποθάλψει τους εγκληματίες. Το Σύνταγμα μας δεν προβλέπει απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Ούτε ο ίδιος ο λαός δεν μπορεί να παραδώσει την κυριαρχία της πατρίδας. «Την Πατρίδαν ουκ ελάττω παραδώσω» ορκίζονταν οι αρχαίοι αθηναίοι, «Το την Πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστί» είπε ο Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος και πέθανε μαχόμενος στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης . Αυτά λέει και απαιτεί η ιστορία μας. Αυτές είναι οι υποθήκες μας. Ουσιαστικά πρόκειται για προδοσία. Αυτοί που εμπνεύστηκαν, προκάλεσαν, συμμετείχαν στην τέλεση του αδικήματος της εκχώρησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων του Ελληνικού Κράτους θα πρέπει να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν έτσι ώστε να αδρανοποιηθούν και να μην μπορέσουν να ολοκληρώσουν την εκχώρηση της κυριαρχίας, αν μέχρι τώρα είναι μερική. Είναι επιβεβλημένο να καταδειχτούν οι εκχωρούντες την κυριαρχία, γιατί αν αφεθούν, θα συνεχίσουν το προδοτικό τους έργο μέχρι την ολοκληρωτική εκχώρηση, την κατάλυση δηλαδή του Ελληνικού Κράτους. Επείγει να τους αφαιρεθεί η εξουσία πάση θυσία. Θέλω να πιστεύω ότι το Ελληνικό Κράτος μέχρι αυτήν την στιγμή είναι όντως κράτος και όχι κράτος-μαριονέττα.

Γιατί φτάσαμε στην κατάσταση αυτήν; Οι λόγοι είναι πάμπολλοι, εδώ θα αναφερθούμε μόνο στους οικονομικούς.

Τα κράτη ως «οντότητες που ασκούν εξουσία σε κοινωνίες ατόμων» (1), μετέρχονται οικονομικών πόρων (χρειάζονται χρήματα) για να μπορούν να ασκούν αυτήν την εξουσία και να υπηρετούν την κοινωνία την οποία εξουσιάζουν. Τους οικονομικούς πόρους αποκτούν με εισπράξεις ή εισοδήματα (έσοδα) και διαθέτουν με δαπάνες (έξοδα).

Κρατικά έσοδα

Τα έσοδα του σύγχρονου κράτους προέρχονται απο της εξής πηγές:

Φορολογία (φόροι, δασμοί, τέλη κλπ)

Κρατική επιχειρηματικότητα

Δανεισμό (έκδοση ομολόγων)

Εθελοντικές δωρεές και χορηγίες προς το κράτος απο ιδιώτες ή αλλα κράτη.


Σκόπιμα θα αντιπαραβάλλω τις πηγές εσόδων του σύγχρονου κράτους με τις πηγές εσόδων στην αρχαία Ελλάδα:

Ποιοι ήταν οι τρόποι χρηματοδότησης των αρχαίων ελληνικών πόλεων - κρατών; αλλα και των κρατών των μετά- αλεξανδρινών διαδόχων;

Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία τα έσοδα προέρχονταν απο:

Φόρους (δεκάτη, χορηγίες)!

Η φορολογία και μόνο η φορολογία, υπό την μορφή αμέσων φόρων, όπως η δεκάτη και ειδικών αναγκαστικών εισφορών των πλουσίων προς το κράτος, των χορηγιών, ήταν η μονή τακτική πηγή εσόδων της αθηναϊκής πολιτείας.

Επικουρικά υπήρχαν και κρατικά διαθέσιμα που προέρχονταν απο αναθήματα προς τα ιερά της πόλεως. Έχουμε για παράδειγμα το ανάθημα δυο χρυσών πλακών προς ιερό της Ακρόπολης απο τον Θουκυδίδη που αν και εξόριστος είχε στείλει τις πλάκες απο τα ορυχεία του της Σκαπτής Ύλης στην Μακεδονία που διέμενε (5). Τα αναθήματα τα εκποιούσαν μόνο σε έκτακτες κρίσιμες για την ύπαρξη του κράτους καταστάσεις.

Αυτό που πρέπει να τονισθεί είναι ότι οι χορηγίες ήταν αναγκαστικές, δεν παρακαλούσαν τον πλούσιο αθηναίο να προσφέρει κάτι, του το επέβαλαν αναγκαστικά, κάνοντας χρήση της κρατικής εξουσίας. Στην σύγχρονη Ελλάδα είχαμε χορηγίες αλλα ήταν εθελούσιες, και δίνονταν συνήθως μετά απο παράκληση, (πχ ο εθνικός ευεργέτης Αβέρωφ πρόσφερε εθελοντικά απο πατριωτισμό το ποσό που χρειαζόταν για να αγοραστεί το ομώνυμο θωρηκτό, η ναυαρχίδα του ελληνικού στόλου στις νικηφόρες αναμετρήσεις με τους τούρκους). Λέγεται ότι στην αρχαία Αθήνα, αν αυτός που του ζητούσαν να προσφέρει για να ναυπηγηθεί μια τριήρη, πρόβαλε αντιρρήσεις, λέγοντας ότι ο τάδε είναι πλουσιότερος απο αυτόν τους επέβαλαν να ανταλλάξουν τις περιουσίες, αυτό γινόταν σπάνια αφού αυτός που του είχε επιβληθεί η χορηγία δεχόταν τελικά να αναλάβει την κατασκευή της τριήρης, αφού η ανταλλαγή των περιουσιών δεν τον συνέφερε. Φαίνεται ότι οι εφοριακοί και οι ορκωτοί λογιστές της αρχαίας Αθήνας εκτός απο τιμιότητα διέθεταν και επαρκή γνώση της οικονομικής κατάστασης των φορολογουμένων, κάτι που δύσκολα συναντάμε σήμερα στους εφοριακούς της Γραικυλικής Ψωροκώσταινας. (Ζητώ συγγνώμη απο τους αναγνώστες μου, αλλα σεμνυνόμενος την Αρχαία Ελλάδα, αντιμετωπίζω φοβερή δυσκολία να αποκαλώ Ελλάδα αυτό το «κράτος - πράγμα» του οποίου σήμερα είμαι υπήκοος).

Στο σημείο αυτό μπαίνω στον πυρήνα της άποψης που διατυπώνω με αυτό το άρθρο:

Στην αρχαία Ελλάδα το κράτος δεν δανειζόταν, εισέπραττε εξουσιαστικά φορολογώντας. ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΟΥΣΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΖΟΜΕΝΟ απο καμιά «αγορά» απο κανένα «χρηματοπιστωτικό σύστημα» απο κανέναν «κερδοσκόπο». Και παρά την συσκότιση και την σύγχυση των εννοιών που συνεχώς και αδιάλειπτα γίνεται στις μέρες μας πρέπει να γνωρίζεις αγαπητέ αναγνώστη ότι δεν υπάρχει αγορά ή χρηματοπιστωτικό σύστημα χωρίς κερδοσκόπους αφού προϋπόθεση και σκοπός της λειτουργίας των «θεσμών» αυτών είναι το κέρδος. Οι κερδοσκόποι δεν μπορούν να υπάρξουν πουθενά αλλού έξω απο την αγορά και το χρηματοπιστωτικό σύστημα (την αγορά χρήματος δηλαδή), όλοι στην αγορά είναι κερδοσκόποι, κανένας δεν είναι χασοσκόπος. Όμως σκόπιμα συσκοτίζουν τα πράγματα αφού, όπως λέει ο Θουκυδίδης (Γ, 82), «ακόμα και την καθιερωμένη σημασία των λέξεων ως προς τις πράξεις την αλλάζουν αυθαίρετα...).

Τα σύγχρονα κράτη χρησιμοποιούν λοιπόν κατ’ εξοχήν τον δανεισμό για την χρηματοδότηση τους χωρίς βέβαια να αναφέρεται ότι ο δανεισμός γίνεται συνήθως υπό καθεστώς εκβιασμών, κερδοσκοπικών πιέσεων και άνομων συναλλαγών μεταξύ εκπροσώπων του κράτους και των δανειστών του. Φυσικά δεν υπάρχει νομοθετική πρόβλεψη για να αντιμετωπίζονται τέτοιες καταστάσεις, λες και ο δανεισμός γίνεται για χάρη και μόνο για χάρη των κερδοσκόπων δανειστών, έτσι ώστε αυτοί να έχουν υπέρογκα κέρδη. Αφού σε τελευταία ανάλυση το κράτος θα εξοφλήσει κάποτε τους δανειστές του εισπράττοντας απο τους φορολογούμενους και θα πληρώσει τα δανεισμένα ποσά επιβαρυμένα με τους υπερβολικούς τόκους, τόκους υπερημερίας, σπρεντ, ασφάλιστρα και ένα σωρό απο παρόμοιες επιβαρύνσεις.

Όμως γιατί να επιβαρύνεται ο τελικός και εν κατακλείδι πληρωτής δηλαδή ο φορολογούμενος πολίτης αυτά τα επιπλέον κέρδη των κερδοσκόπων απο τον δανεισμό, ενώ αν εξ αρχής γινόταν άμεση φορολόγηση θα είχαν αποφευχθεί;;; Γιατί δεν γίνεται όπως π.χ. στο αρχαίο αθηναϊκό κράτος;;;

Η ανάγκη του δανεισμού προκύπτει λογικά στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει η απαραίτητη οικονομικοτεχνική υποδομή για να είναι δυνατή η είσπραξη φόρων. Αυτά ισχύουν για:

- Ένα κράτος που μόλις έχει συνταχθεί σε πολιτειακή οντότητα και η οικονομία που παραλαμβάνει βρίσκεται σε πρωτόγονη κατάσταση, εφόσον δεν επαρκούν οι χορηγίες και η εξωτερική βοήθεια που του έχουν δοθεί (π.χ. το Ελληνικό κράτος κατά την Επανάσταση του 21)

- Μια χώρα (κράτος) που απο πόλεμο ή φυσικές καταστροφές έχει υποστεί μεγάλη ή ολική καταστροφή των παραγωγικών της πόρων και των οικονομικοτεχνικών της υποδομών (π.χ. Ελλάδα μετά τον Β Π. Πόλεμο και τον εμφύλιο, Αιτή μετά τους σεισμούς)

- Νεοπαγή κράτη που συστήθηκαν μετά την αποχώρηση αποικιοκρατικών δυνάμεων που απλά καταλήστευαν τους πρωτογενής πόρους στις επικράτειες που κατείχαν χωρίς να αφήσουν πίσω τους κάποια αξιόλογη οικονομικοτεχνική υποδομή (π.χ. πολλά αφρικανικά κράτη).

Δεν είναι δυνατόν μόνο με κασμάδες, φτυάρια, πρωτόγονους αργαλειούς, γεράνια, βότανα και τόξα ή δόρατα ή έστω λιανοτούφεκα, να στηθούν δίκτυα εξυπηρέτησης για την ενέργεια, τις επικοινωνίες, την ύδρευση, την υγεία και την κοινωνική μέριμνα αλλα ούτε και να εξυπηρετηθεί η σύγχρονη άμυνα που δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η πιο απαιτητική. Αυτά ισχύουν για τα κράτη που βρίσκονται στην κατάσταση της απόλυτης ένδειας. Στις περιπτώσεις αυτές η λύση δίνεται μονό απο εξωτερική (δωρεάν;;) βοήθεια ή εξωτερικό δανεισμό!

Όμως τι ανάγκες δανεισμού έχει ένα σύγχρονο αναπτυγμένο ή αναπτυσσόμενο κράτος που η οικονομία του λειτουργεί και που το απαραίτητο φορολογικό υπόστρωμα μπορεί να ανευρεθεί στον πληθυσμό του;;

Γιατί δανείζεται αντί να εισπράττει εξ αρχής φόρους;;

- Ένας λόγος είναι ότι οι φόροι προκαλούν δυσαρέσκεια στους ψηφοφόρους-πολίτες και οι πολιτικοί προτιμούν για τον λόγο αυτόν να δανείζονται, (αφού οι επικοινωνιακές συνέπειες είναι ελάχιστες), και να μεταθέτουν το φορτίο της εξόφλησης των δανείων και των τόκων τους στο μέλλον και στους ώμους άλλων. Σε περιπτώσεις κρατών όπως η Ελλάδα είναι άλλωστε και πολύ δύσκολος αν όχι αδύνατος ο εντοπισμός και η σύλληψη για κάποια είδη φόρων.

- Ένας άλλος λόγος (ίσως ο κυριότερος) είναι ότι κατά τον δανεισμό μπορούν να δοθούν και να μοιραστούν μίζες ανάμεσα στους πολιτικούς και τους μεσάζοντες που είναι τόσο μεγαλύτερες όσο μεγαλύτερος είναι ο όγκος των δανειζομένων ποσών. Αυτό δημιουργεί την τάση για δανεισμούς κατά πολύ υψηλότερους απο το απαραίτητο με συνέπεια τον υπερδανεισμό.

Για να επιτευχτεί αυτός ο υπερδανεισμός, που σε τελευταία ανάλυση δεν ωφελεί τα συμφέροντα της χώρας αλλα τα συμφέροντα όσων εμπλέκονται στην παρασιτική αυτή σχέση, προτείνονται αναπτυξιακά ή αλλα έργα που ξεπερνούν κατά πολύ τις ανάγκες της δανειζόμενης χώρας. Εκεί υπεισέρχονται και «οι πολιτικοί δολοφόνοι» για να εξουδετερώσουν πολιτικούς που αντιστέκονται στην εγκαθίδρυση του φαύλου αυτού παρασιτικού συστήματος και να τους αντικαταστήσουν με πολιτικούς πρόθυμους να εξυπηρετήσουν αυτό το σύστημα. Τελική συνέπεια είναι η μόνιμη εξάρτηση της χώρας απο τους δανειστές της.

Στην φύση, στην σχέση παρασιτούμενου και παρασίτου ο παρασιτισμός δεν είναι τόσο έντονος ώστε να εξαντλεί μέχρι φυσικής εξόντωσης τον παρασιτούμενο. Όμως αυτό συμβαίνει αρκετές φορές με συνέπεια την εξόντωση και των δυο, δεδομένου ότι συχνά υπάρχει αποκλειστική σχέση, δηλαδή το παράσιτο απομυζά αποκλειστικά ένα παρασιτούμενο και δεν μπορεί να τον εγκαταλείψει για να μεταβεί σε νέο θύμα. Στα κράτη και τις ανθρώπινες κοινωνίες δεν συμβαίνει αυτό, το παρασιτικό πιστωτικό σύστημα παρασιτεί επί πολλών συγχρόνως κρατών με συνέπεια αυτό να μην καταστρέφεται όταν κάποια απο αυτά καταρρέουν, αλλα αντίθετα να παχύνεται σαν άλλος ευτραφής Γαργαντούας.

Για το κράτος-θύμα ο δανεισμός λειτουργεί σαν χιονοστιβάδα και φτάνουμε στην κατάσταση που το σύνολο του εθνικού εισοδήματος να μην επαρκεί για την εξυπηρέτηση των δανείων, και η χώρα αργά ή γρήγορα αναγκάζεται σε πτώχευση, συνήθως τίθεται υπό τον οικονομικό έλεγχο των δανειστών της. Είναι η στιγμή που η χιονοστιβάδα σκάει στο κατώτερο επίπεδο με όλη την καταστροφική της δύναμη. Η συνάρτηση μεγέθυνσης του χρέους δεν είναι γραμμική αλλα έχει απο μαθηματική άποψη δυναμικό ή και εκθετικό χαρακτήρα.

Η μη ύπαρξη γραμμικής συναρτησιακής σχέσης, πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψη κατά την σύγκριση του όγκου του δανείου διαχρονικά. Πάντα ο τελευταίος διαχειριστής θα αφήνει πίσω του ένα κατά πολύ ογκωδέστερο χρέος απο κάθε προηγούμενο διαχειριστή, απο ότι θα άφηνε αν η συνάρτηση ήταν γραμμική. Οι φύσει λαϊκιστές πολιτικοί μας παραβλέπουν ή υποκρύπτουν αυτό το γεγονός.

Απο την παραπάνω περιληπτική ανάπτυξη, στο ερώτημα γιατί γίνεται ο δανεισμός;; προκύπτει αβίαστα η εξής απλή απάντηση!

Ο δανεισμός γίνεται: ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΧΥΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ!


Το σύστημα αυτό επιβλήθηκε απο την εποχή του Μεσαίωνα! Στις μέρες μας έχει αναπτυχτεί σε τρομακτικό βαθμό και έχει καταστήσει τα σύγχρονα κράτη απλούς υπηρέτες του!

Ας δούμε με μια περιληπτική περιγραφή πως φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο.

Κατά το πέρασμα απο το φεουδαλικό σύστημα στην αστική οικονομία με την ανάπτυξη των πόλεων στην Ευρώπη και την ανάπτυξη του εμπορίου εμφανιστήκαν και οι πρώτες μορφές δανεισμού και πιστωτικής χρηματοδότησης. Αρχικά λογω της επικινδυνότητας των χερσαίων αλλα και των θαλάσσιων μεταφορών απο ληστές και πειρατές αναλάμβαναν κάποιοι (οι πρώτοι τραπεζίτες) να καταβάλουν στον τόπο αγοράς το αντίτιμο των προϊόντων, απαλλάσσοντας έτσι τους εμπόρους απο τους κινδύνους της μεταφοράς χρημάτων, οι έμποροι εν τω μεταξύ είχαν καταβάλλει το αντίτιμο των εμπορευμάτων που αγόραζαν σε συνεργαζόμενους τραπεζίτες που λειτουργούσαν εκεί που είχαν την έδρα των εμπορικών τους δραστηριοτήτων. Αργότερα οι πιστωτικές και δανειοδοτικές εξυπηρετήσεις επεκτάθηκαν και σε άλλες δραστηριότητες με ταυτόχρονη την ανάπτυξη της κατάθεσης στις τράπεζες των κερδών απο το εμπόριο και αργότερα την βιομηχανία. Παράλληλα με το τραπεζικό χρηματοπιστωτικό σύστημα αναπτυσσόταν και το σύστημα των ασφαλειών που ξεκίνησαν αρχικά σαν στοιχήματα για τον ασφαλή κατάπλου των πλοίων με τα εμπορεύματα στα λιμάνια προορισμού.

Έμποροι και χρηματιστές γίνονταν αυτοί που κατ’ αρχήν τους το επέτρεπε οι θρησκεία τους. Ο χριστιανισμός απαγόρευε αυστηρά την είσπραξη τόκων θεωρώντας τον τοκισμό βαρύ αμάρτημα. Αντίθετα οι εβραίοι δεν είχαν κανένα θρησκευτικό κώλυμα, αλλα αντίθετα παραίνεση απο την Παλαιά Διαθήκη (3), έτσι ανέλαβαν αυτοί κυρίως τον δανεισμό με αποτέλεσμα να αποκτήσουν σύντομα τεράστια πλούτη. Η καχυποψία και το μίσος που επικρατούσαν μεταξύ εβραίων και χριστιανών διευρυνθήκαν. Χαρακτηριστική είναι απο την λογοτεχνία της εποχής η περιγραφή του Shylock στον «Έμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ. Δεν ήταν όμως μόνο εβραίοι αυτοί που αποτέλεσαν την τάξη των νεόπλουτων αστών. Ένας απο τους λόγους (ο κύριος) που έγινε η Εκκλησιαστική Μεταρρύθμιση ήταν η ανάγκη των αστών να αποδεσμευτούν απο τις απαγορεύσεις που επέβαλε η Καθολική Εκκλησία. Έτσι προέκυψε αρχικά ο Λουθηρανισμός, για να ακολουθήσει μια ολόκληρη πανίδα απο χριστιανικές αιρέσεις ή ρεύματα που με την γενική ονομασία Προτεσταντισμός κυριολεκτικά καθιερώνει την επιχειρηματική δράση και την κερδοσκοπία, ανάγοντας τις σε ιερό καθήκον (4).

Οι ευγενείς ανίκανοι να παρακολουθήσουν αυτήν την εξέλιξη, εξ αίτιας της κοινωνικής «χαρακτηροδομής» τους, δηλαδή των συνηθειών, των προλήψεων και των πεποιθήσεων αλλά και της υπεροψίας που τους διακατείχαν, κατέφευγαν στον δανεισμό, πτώχευαν και έχαναν τις περιουσίες τους που τις έπαιρναν οι έμποροι και οι χρηματιστές. Μάλιστα οι μεγαλοαστοί έμποροι και χρηματιστές απαιτούσαν να σπουδάζουν τα παιδιά τους στα πανεπιστήμια που μέχρι τότε προορίζονταν αποκλειστικά για τους ευγενείς, προσφέροντας συνάμα και σημαντικά ποσά. Τότε λέγεται ότι προκλήθηκε το εξής μικρό πρόβλημα: Στα βιβλία εγγραφής των πανεπιστημίων της Αγγλίας (Κέιμπριτζ) οι νεαροί γόνοι των ευγενών εγγράφονταν με αναφορά στους τίτλους ευγενείας που κατείχαν οι γονείς τους. Τα παιδιά των αστών δεν είχαν τίτλους ευγενείας, έτσι στην αντίστοιχη στήλη εγγραφής αναγράφονταν η λέξη snob, που είναι ακρωνύμιο των λέξεων: sine nobilitas (άνευ τίτλου), το ακρωνύμιο αυτό λογω της υποδεούς συμπεριφοράς των φοιτητών που προέρχονταν απο την τάξη των πληβείων κατάντησε να σημαίνει τον κομπλεξικό, αυτόν που προσπαθεί να ξεπεράσει το αίσθημα κατωτερότητας που τον διακατέχει κάνοντας τον σπουδαίο, φερόμενος αλαζονικά.

Συνέπειες αυτής της εξέλιξης ήταν η ενίσχυση της κεντρικής εξουσίας έναντι των φεουδαρχών, συρρίκνωση των φέουδων λογω της καταχρέωσης τους, η ανάπτυξη των εμπορικών αρχικά και στην συνέχεια και βιομηχανικών πόλεων με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, αλλα όπως είπαμε και η γιγάντωση αυτού που μας απασχολεί εδώ: του τραπεζιτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος που διψώντας για περισσότερα και μεγαλύτερα κέρδη επεξέτεινε τις δραστηριότητες του όπου αυτό ήταν δυνατό, έτσι οι τραπεζίτες άρχισαν να δανείζουν και τα κράτη, ας μην ξεχνάμε ότι και τα φέουδα που γρήγορα κατατροπώθηκαν απο τον δανεισμό ήταν κρατικές οντότητες. Τώρα όμως δανείζονταν και οι κεντρικοί εξουσιαστές, οι βασιλιάδες και αυτοκράτορες της Ευρώπης. Ο σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής για τα έξοδα της εκστρατείας του κατά της Ουγγαρίας και της πολιορκίας για την κατάληψη της Βουδαπέστης (2) δανείστηκε απο εβραίους χρηματιστές οι όποιοι του ζήτησαν και πήραν ως αντίτιμο την Θεσσαλονίκη. Υπάρχει και τέτοιο σουλτανικό φερμάνι, έτσι για να ξέρουν οι αξιότιμοι κκ. δικαστές μας, που με βάση τα σουλτανικά φιρμάνια χαρίζουν εκτάσεις στις διάφορες μονές αρπακτικών καλογέρων.

Μια και μιλήσαμε πάλι για τους εβραίους θα πρέπει εδώ να επαναληφθεί ότι η χριστιανική θρησκεία απαγόρευε στους χριστιανούς να δανείζουν με τόκο, ενώ αντίθετα η Παλαιά Διαθήκη (3) συνιστούσε στους εβραίους να δανείζουν αλλα να μην δανείζονται. Αυτές ήταν οι θεήλατες υποδείξεις, σε μια θεοκρατούμενη Ευρώπη που έβγαινε απο τα βαθιά σκοτάδια του μεσαίωνα που την είχε βυθίσει ο χριστιανισμός, και που η ανυπακοή στις εντολές της εκκλησίας σήμαινε ακόμα και θάνατο και το χειρότερο, όπως το βίωναν οι τότε χριστιανοί, αφορισμό, που συνεπαγόταν καταδίκη στην αιώνια κόλαση (4). Για τους λόγους αυτούς οι εβραίοι κυριάρχησαν γρήγορα στο τραπεζικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Οι μεγάλες εβραϊκές οικογένειες τραπεζιτών, χρηματιστών και κοσμηματοπωλών, αίρουν απο τότε την καταγωγή τους. Σκεφτείτε ότι σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες οι λέξεις που χρησιμοποιούνται για τους πολύτιμους λίθους, τα κοσμήματα και το κοσμηματοπωλείο είναι ισόμορφες με τις αγγλικές λέξεις jewelry και jeweler’s, το εμπόρευμα δηλαδή και το μαγαζί του εβραίου.

Στις μέρες μας με τον σύγχρονο άκρατα φιλελεύθερο ή καλύτερα ασύδοτο καπιταλισμό, η εξάρτηση των κρατών απο το τραπεζικό σύστημα έχει πάρει καταθλιπτικές διαστάσεις. Η πραγματική εξουσία δεν βρίσκεται στα κράτη αλλα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αυτό παίρνει τις αποφάσεις για τις κηρύξεις πόλεμων, για τις επεμβάσεις, για τις μορφές ενέργειας που θα χρησιμοποιηθούν, για τα οπλικά συστήματα που θα παραχθούν, προκαλεί πτωχεύσεις χωρών και παγκόσμια κραχ, αδίστακτο, απάνθρωπο, μη έχοντας να προσφέρει στην ανθρωπότητα τίποτα άλλο παρά προοπτικές δυστυχίας.

Σημειώσεις:

(1) Ορισμός του κράτους που δίνεται απο την σχολή της θετικής πολιτειολογίας με εκφραστές τους Jelinek και Labant, με εδώ εκπρόσωπο της τον καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Βεζανή.

(2) Ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής νίκησε τον βασιλιά Λουδοβίκο τον ΙΙ της Ουγγαρίας και της Βοημίας στην μάχη του Μοχάκ στις 29 Αυγούστου 1526

(3) «Διότι Κύριος ο Θεός σου θέλει σε ευλογήσει καθώς υπεσχέθη εις σε και θέλεις δανείζει εις πολλά έθνη, συ όμως δεν θέλεις δανείζεσθαι, και θέλεις βασιλεύσει επί πολλά έθνη» (Δευτερονόμιον ΙΕ΄ 6).

(4) Δες: Μαξ Βέμπερ: «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού», Παν. Κονδύλη: «ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός», τόμος Β, σελίδα 210 κ.α..

(5) Luciano Canfora: «Το Θουκιδίδειο Ζήτημα»



Συνεχίζεται ...



Γιάννης Αλεξάκης

(Εκηβόλος)

ΟΙ ΒΙΑΣΤΕΣ

Φαίνεται πως ο κύριος Dominique Strauss-Kahn δεν τα κατάφερε να βιάσει την καμαριέρα. Όμως την Ελλάδα την βίασε για τα καλά με την βοήθεια βέβαια που του πρόσφερε το πατριωτάκι του, ο ελεεινός πρωθυπουργός της Ελλάδας Γκιόργο – Τζέφφρυ Παπαντρέου. Για το πόσο πατριωτάκια είναι και το ποιά πατρίδα υπηρετούν και οι δυο δεν έχετε παρά να δείτε την κοινή τους καταγωγή. Είναι και οι δυο Εβραίοι και δεν υπηρετούν τα συμφέροντα της Γαλλίας ή της Ελλάδας αλλα του σιωνισμού.

Ο Dominique Strauss-Kahn είναι εβραίος κατά 89% μίγμα σεφραδιτών και ασκενάζυ όπως αποφαίνεται με καμάρι το JEWISH CHRONICLE ONLINE. Αξίζει να διαβάσεις τους συλλογισμούς τους για τα υπέρ και τα κατά (δες υποσημείωση 2). Ο Γκιόργο-Τζέφφρυ Παπαντρέου είναι επίσης εβραϊκής καταγωγής και συνειδήσεως και εγγονός εβραίας και του Douglas Chant, αρχιγιεχωβά των ΗΠΑ απο την πλευρά της μάνας του, και της πολωνό- εβραίας Ζόφιας (όχι Σοφίας) Μινέικο απο την μεριά του πατέρα του.

Πηγές:

1) Dominique Strauss-Kahn was born on 25 April 1949 in the wealthy Paris suburb of Neuilly-sur-Seine, Hauts-de-Seine. He is the son of Gilbert Strauss-Kahn, a legal and tax advisor and member of the Grand Orient de France, and Russian/Tunisian journalist Jacqueline Fellus. His family is of mixed Sephardic and Ashkenazic Jewish origin.[4]

2) THE JEWISH CHRONICLE ONLINE
How Jewish is Dominique Strauss-Kahn  
Dominique Strauss-Kahn, the French head of the International Monetary Fund, has hit the headlines not over the way he is dealing with the world's ailing finances, but rather because he has been embroiled in a fling with a subordinate. We thought it was worth checking that there was definitely nothing Jewish about him.

For:
Sacre bleu - according to our team of halachic researchers, Strauss-Kahn is half-Ashkenazi, half-Sephardi, but completely Jewish by birth. He has associated himself with the fight against antisemitism - he was MP for Sarcelles, an area with France's highest density of Jews, and said: "Antisemitism in our country is growing and it would be wrong not to see it." His wife, Ann Sinclair, is also Jewish. Strauss-Kahn follows in a tradition of Jewish bosses of international financial institutions becoming embroiled in scandal... No, stop, we're really not going to go there. Not helpful to the Jews. So we won't even mention the trouble Paul Wolfowitz had at the World Bank last year.

Against:
Not a huge amount here, we're afraid. His girlfriend, Piroska Nagy, does not seem to be Jewish, although you do not get a higher score for having a Yiddishe mistress anyway. Kahn sounds a bit Indian - sorry, we're scraping the bottom of the barrel here.

Verdict:

Il est un Juif.

So we say he is 89% Jewish

Last updated: 4:06pm, September 23 2009

Παλαιά άρθρα στις Ανιχνεύσεις

Ανάρτηση που έγινε στις Ανιχνεύσεις 15 October 2009 • 8:32 am

με θέμα την πράσινη ανάπτυξη.

Σχόλιο 144.

Στην χθεσινή συζήτηση των «Ανιχνεύσεων» ακούσαμε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει ενεργός ενδογενής συμβολή στην λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» λόγω έλλειψης πόρων και ότι για τον λόγο αυτόν οι πράσινες τεχνολογίες, όπως και τόσες άλλες τεχνολογίες μέχρι σήμερα, θα εισαχθούν από το εξωτερικό. Κάποιοι από τους συνομιλητές διατύπωσαν την άποψη ότι δεν είναι η έλλειψη πόρων αλλά η δομή των κρατικών μηχανισμών και η νοοτροπία που μας διακατέχει.

Συμφωνώ με την άποψη αυτή. Ο μόνος πόρος που λείπει είναι η νοοτροπία του πληθυσμού της χώρας. Είναι αυτή η νοοτροπία που παράγει τους κρατικούς μηχανισμούς και τις πολιτικές δομές που έχουμε και αναπαράγει την ελληνική μιζέρια.



Αυτό προκαλεί θλίψη αν σκεφτεί κάποιος ότι η χώρα μας στο θέμα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας πλεονεκτεί σε σχέση με άλλες από άποψη:

• Ηλιοφάνειας για ηλιακή ενέργεια

• Ισχυρών ανέμων για αιολική ενέργεια

• Εδάφους με ορεινό ανάγλυφο και έντονες υψομετρικές διαφορές που επιτρέπουν την δημιουργία υδάτινων ταμιευτήρων που μπορεί να είναι και ταμιευτήρες υδροηλεκτρικής ενέργειας.

• Μεγάλου μήκους ακτών για την χρήση ηλεκτρογεννητριών θαλασσίου κυματισμού.




Σας παραθέτω σχετικό άρθρο μου που είχα γράψει, αρχικά υπό μορφή μνημονίου εν όψει συμμετοχής μου σε αντίστοιχη συζήτηση στον τηλεοπτικό σταθμό RED της Ρόδου, για το σβήσιμο των φώτων στην «Ώρα της Γης»:



Γιάννης Αλεξάκης





.....................











Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ



Η πρωτοβουλία του σβησίματος των φώτων δεν έχει μόνο συμβολικό χαρακτήρα, αποτελεί και μια υποβλητική πράξη ομαδικής συνειδητοποίησης της επιτακτικής ανάγκης για προστασία του περιβάλλοντος (της βιόσφαιρας (1) ή ορθότερα του βιοκελύφους ή βιοστοιβάδας) του πλανήτη και τον περιορισμό της καταστροφικής σπατάλης των πόρων του.

Ας σκεφτούμε για λίγο το πόσο λεπτή και ευαίσθητη είναι αυτή η βιόσφαιρα.

Ας αναλογιστούμε ότι αν μετρήσουμε ξεκινώντας από τα μεγαλύτερα βάθη των θαλασσών και τα θερμικώς ανεκτά για τους μικροοργανισμούς βάθη της λιθόσφαιρας, και περνώντας την τροπόπαυση (το άνω όριο της τροπόσφαιρας στην οποία συντελούνται τα καιρικά φαινόμενα), ανεβούμε στην στρατόσφαιρα και το στρώμα του όζοντος, δεν ξεπερνάμε τα 90 χιλιόμετρα και ότι: Πρακτικά οι μεγάλοι ζωντανοί οργανισμοί σε λιθόσφαιρα, υδρόσφαιρα και ατμόσφαιρα, βρίσκονται σε ένα κέλυφος πάχους περίπου 20 χιλιομέτρων (ο πιο υψιπετής αετός παρατηρήθηκε στα 11.300 μέτρα ενώ βαθειπλέοντες και βαθειδύοντες ενάλιοι οργανισμοί έχουν βρεθεί σε βάθη 8.372 μέτρων (2) ).

Αν το πάχος των 20 χιλιομέτρων συγκριθεί με την ακτίνα του σφαιροειδούς της Γης, που είναι κατά μέσο όρο περί τα 6372 χιλιόμετρα, συνάγεται ότι το πάχος της βιόσφαιρας είναι περίπου 3 ‰ (τρία τοις χιλίοις) της ακτίνας της γης. Για μέτρο σύγκρισης: μοιάζει με μια λεπτή γάζα πάχους 0,1 χιλιοστού που τυλίγει ένα μικρό πορτοκάλι με ακτίνα 3,2 εκατοστά. Τόσο λεπτή είναι η βιόσφαιρα.



Συγκινητική αλλά και κρίσιμη, παρά τον συμβολικό της χαρακτήρα, η συμμετοχή των μαθητών της Ρόδου εκφρασμένη με πολλαπλές πρωτοβουλίες, αφού, κακά τα ψέματα, μόνο οι νέες γενιές μπορούν να ξεφεύγουν με ευκολία από τις συνήθειες, τις αγκυλώσεις και τις προκαταλήψεις που διακατέχουν εμάς τους ενήλικες. Πάντως οι προτροπές που κάνουν οι μαθητές της Ρόδου, και όχι μόνο, προς «τους πολίτες να ασχοληθούν πραγματικά με την προστασία του περιβάλλοντος», πρέπει να «πιάσουν τόπο», γιατί τα περιθώρια στενεύουν.







Μια συνηθισμένη εικόνα:

Τμήματα της λιθόσφαιρας της υδρόσφαιρας και της ατμόσφαιρας σε ένα πλάνο







Η αντιμετώπιση της καταστροφής του περιβάλλοντος έχει διττό χαρακτήρα: Αφ’ ενός πρέπει σαν καταναλωτές να μειώσουμε την ασυλλόγιστη σπάταλη των πόρων που μας παρέχει ο στοργικός μας πλανήτης. Αφ’ ετέρου πρέπει να εφευρίσκουμε διαρκώς παραγωγικές διαδικασίες που να μειώνουν την σπατάλη των μη ανανεώσιμων πόρων και την επιβάρυνση του περιβάλλοντος με εκλύσεις θερμότητας και ρύπων, με απώτερο σκοπό την ΑΕΙΦΟΡΙΑ, την συνέχιση δηλαδή της ευημερίας και της ανάπτυξης μας με την αποκλειστική χρήση ανανεώσιμων πόρων (ενέργειας και υλικών).



Εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι αφ’ ενός σαν καταναλωτές που έχουν την ευθύνη για την ασυλλόγιστη σπατάλη, πρέπει να φροντίσουμε να εξοικονομήσουμε τους πόρους, και αφ’ ετέρου σαν πολίτες που θεωρητικά τουλάχιστον ελέγχουν τους πολιτικούς, πρέπει να προωθήσουμε ψηφίζοντας τις πολιτικές εκείνες που προάγουν την χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και την ανακύκλωση των υλικών.

Επειδή έχουμε συνηθίσει σε ένα ενεργειοβόρο και υλικοβόρο τρόπο διαβίωσης, είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψουμε σε τρόπους ζωής που θα περιόριζαν σε ουσιαστικό βαθμό τα καταναλωτικά μας πρότυπα. Αυτό που είναι εφικτό είναι η χρήση ανανεώσιμων πόρων (ενέργειας και υλικών) που να έχουν την ιδιότητα να μην επιβαρύνουν με ρύπους τον πλανήτη. Πρέπει πάντως και με τους δυο τρόπους να μειώσουμε την επιβάρυνση του περιβάλλοντος πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη.



Όπως συμβαίνει πάντα, προκύπτει και εδώ ως πρόσκομμα η σχέση πολίτη - πολιτικού και το ερώτημα του κατά πόσον τα πολιτικά συνθήματα που προβάλλονται από τις διάφορες πολιτικές παρατάξεις είναι μεστά ή κενά περιεχομένου. Δυστυχώς στην χώρα μας κατά κανόνα συμβαίνει πάντα το δεύτερο. Ιδικά όσον αφορά το περιβάλλον τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα έχουν εντάξει στο πρόγραμμα τους, έτσι για τα μάτια του κόσμου, και κάποια περιβαλλοντικά συνθήματα. Ενώ τα περιβαλλοντικά κόμματα περνάνε τις γνωστές παιδικές αρρώστιες των νεοπαγών κομμάτων.

Επειδή ασχολήθηκα προσωπικά με το θέμα των φωτοβολταϊκών για την χρήση ηλιακής ενέργειας, γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο παχιά ήταν τα λόγια και οι υποσχέσεις της παρούσας κυβέρνησης (όχι ότι οι προηγούμενες ήταν καλύτερες), όσον αφορά το ζήτημα των φωτοβολταϊκών. Παρακινήθηκαν εκατοντάδες μεγάλοι και χιλιάδες μικροί επενδυτές να ξοδέψουν πολύ μεγάλα ποσά και να παρουσιάσουν μελέτες κάνοντας αιτήσεις για συγκεκριμένες εγκαταστάσεις, από αυτές δεν προχώρησαν παρά ελάχιστες. Γιατί;; Μην βάλει ο νους σας ότι κάποιοι πετρελαιάδες στάθηκαν εμπόδιο! Όχι! Απλούστατα εμπόδιο στάθηκε η πάντα ατελέσφορη, ανίκανη και αθλία καρεκλοκενταυρική γραφειοκρατία μας, αλλά και οι ανίκανοι πολιτικοί που μας κυβερνούν, αυτά τα υποκείμενα που, όταν δεν υβρίζουν, άλλο τίποτα δεν κάνουν παρά να αυτοθαυμάζονται και να αλληλοσυγχαίρονται.



Όλα αυτά προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη θλίψη αν σκεφτεί κάποιος ότι η χώρα μας στο θέμα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας πλεονεκτεί σε σχέση με άλλες από άποψη:

• Ηλιοφάνειας για ηλιακή ενέργεια

• Ισχυρών ανέμων για αιολική ενέργεια

• Εδάφους με ορεινό ανάγλυφο και έντονες υψομετρικές διαφορές που επιτρέπουν την δημιουργία υδάτινων ταμιευτήρων που μπορεί να είναι και ταμιευτήρες υδροηλεκτρικής ενέργειας.

• Μεγάλου μήκους ακτών για την χρήση ηλεκτρογεννητριών θαλασσίου κυματισμού.



Ας ασχοληθούμε λίγο με τις δυνατότητες που παρέχονται και από άλλες πηγές ενέργειας για να διώξουμε τα ζοφερά και καταθλιπτικά συναισθήματα που προκαλεί η αναφορά στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα.



Η απόκτηση ενέργειας από ενεργειακά φυτά, που αρχικά θεωρήθηκε ότι θα αποτελούσε πανάκεια για την λύση του ενεργειακού προβλήματος είχε δραματικές επιπτώσεις στο πρόβλημα επισιτισμού στον Τρίτο Κόσμο. Εκτάσεις που πριν καλλιεργούνταν για την παραγωγή τροφίμων (ρύζι κλπ…) εκχωρήθηκαν για την καλλιέργεια ενεργειακών φυτών με συνέπεια την έλλειψη και την ραγδαία άνοδο των τιμών του ρυζιού και άλλων τροφίμων, με αποτέλεσμα την επιδείνωση του λιμού σε πολλες τριτοκοσμικές χώρες. Οι κάτοικοι του Τρίτου Κόσμου στερούνται τρόφιμα, για να καταναλώνουν καύσιμα που μολύνουν τον πλανήτη οι κάτοικοι του Ανεπτυγμένου.

Αυτό σε συνδυασμό με την επιβολή μονοπωλίου γενετικά μεταλλαγμένων σπόρων (MONSANTO κλπ...) και την παρεμπόδιση της εξαγωγής των γεωργικών τους προϊόντων λόγω του ότι δεν μπορούν να ανταγωνισθούν τα εγχώρια προϊόντα των αναπτυγμένων χωρών εξ αιτίας των επιδοτήσεων που δίνονται γι’ αυτά, καθιστά την κατάσταση στις υπανάπτυκτες χώρες αδιέξοδη σε βαθμό εκρηκτικότητας.

Ένας άλλος λόγος για την γενική έλλειψη τροφίμων στον πλανήτη είναι η μετατροπή φυτικών πρωτεϊνών σε ζωικές, η εκτροφή δηλαδή ζώων για το κρέας τους με ανάλωση τεραστίων ποσοτήτων φυτικής τροφής (για να παραχθεί ένα κιλό κρέας πρέπει να αναλωθούν περίπου 100 κιλά φυτικές τροφές). Εξ αιτίας αυτής της σχέσης του 1 προς 100 για την παραγωγή κρέατος, υποφέρουν κυρίως οι πενόμενοι πληθυσμοί του τρίτου κόσμου που θα μπορούσαν άνετα να τραφούν με τις φυτικές τροφές που θα περίσσευαν, αυτό θα εξάλειφε το πρόβλημα της πείνας από τον πλανήτη. Όσοι είναι φυτοφάγοι κάνουν καλό στην υγεία τους αλλά και στην ανθρωπότητα..



Η πυρηνική ενέργεια έχει από πολλες χώρες επανέλθει στο προσκήνιο σαν μια ρεαλιστική λύση του ενεργειακού προβλήματος. Αυτοί που προτείνουν την πυρηνική ενέργεια παραγνωρίζουν το γεγονός ότι η πυρηνική ενέργεια:

1. Δεν είναι «καθαρή», αφού προκαλεί θερμική επιβάρυνση στα ύδατα του περιβάλλοντος, ενώ διαφεύγουν και τα ραδιενεργά ισότοπα των ευγενών αερίων που παράγονται στους αντιδραστήρες.

2. Δημιουργεί προβλήματα αποθήκευσης των καταλοίπων, πολλά από τα οποία έχουν χρόνο υποδιπλασιασμού (ημιζωής, όπως αστόχως λέγεται) εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.

3. Εμπεριέχει πάντα τον κίνδυνο καταστροφής τύπου Τσερνομπίλ ή και χειρότερης.

Το γεγονός ότι χώρες χωρίς τεχνολογική παράδοση αρχίζουν να επενδύουν σε εφαρμογές πυρηνικής ενέργειας ή αναλαμβάνουν την φύλαξη πυρηνικών καταλοίπων, καθιστά το πρόβλημα ακόμα χειρότερο.



Όμως υπάρχουν και νέες τεχνολογίες που υπόσχονται πολλά. Μια από αυτές είναι η αυτοκίνηση με την χρήση υδρογόνου. Η εξώθερμη αντίδραση της καύσης του υδρογόνου με το οξυγόνο με παραγωγή νερού είναι γνωστή από πολύ παλιά. Αυτό που καθιστούσε ανέφικτη την χρήση υδρογόνου ήταν η επικινδυνότητα της αποθήκευσης και της διακίνησης, τού πολύ εκρηκτικού υδρογόνου. Φαίνεται ότι αυτό το πρόβλημα έχει λυθεί με την χρήση δοχείων που περιέχουν υδρογόνο δεσμευμένο σε μεταλλικό κρυσταλλικό πλέγμα, που δεν μπορεί να εκραγεί. Επίσης το υδρογόνο θα παράγεται και θα αναλώνεται αμέσως σε μικρές σχετικά ποσότητες από τους ιδίους τους καταναλωτές – κινητήρες έτσι ώστε να μην υπάρχουν προβλήματα αποθήκευσης και διακίνησης μεγάλων ποσοτήτων. Το υδρογόνο μπορεί να παραχθεί με ηλεκτρόλυση του νερού, η ηλεκτρική ενέργεια που χρειάζεται για την αντίδραση αυτή θα παρέχεται από φωτοβολταϊκά ή ανεμογεννήτριες. Η συσσώρευση του υδρογόνου με τον τρόπο που προαναφέρθηκε σε δοχεία που περιέχουν μεταλλικούς κρυστάλλους, στους οποίους είναι δεσμευμένο και αδρανές, δηλαδή ακίνδυνο, φαίνεται να αποτελεί μια πολύ καλή εναλλακτική μορφή συσσωρευτή, δεδομένου ότι οι γνωστές βαριές μπαταριές εκτός του ότι είναι πολυδάπανες και βραχύβιες μολύνουν και το περιβάλλον.



Κλείνω αυτό το άρθρο με μια κάπως ανορθόδοξη παρατήρηση, συνδέοντας το πρόβλημα της καταστροφής του περιβάλλοντος με την παρούσα οικονομική κρίση.

Μια μείωση της παραγωγής προϊόντων κατά 30% συνεπάγεται και μια περίπου αντίστοιχη μείωση των ρύπων κατά 30% λόγω μείωσης της παράγωγης και κατά 30% λόγω μεταφοράς λιγότερων προϊόντων. Γράφω περίπου επειδή η σχέση δεν είναι γραμμική. Οι βιομήχανοι, όπως υποβαθμίζουν την εργασία και μειώνουν την αμοιβή της, έτσι θα υποβαθμίσουν και την τήρηση κανόνων περιορισμού των ρύπων (φίλτρα κλπ...) για να μειώσουν το κόστος παραγωγής. Πάντως θα υπάρξει μια σημαντική μείωση των ρύπων και κατά συνέπεια μια ανακούφιση της σκληρά δοκιμαζόμενης βιόσφαιρας. Ουδέν κακόν αμιγές καλού.



Σημειώσεις:

1. Ο Όρος Βιόσφαιρα επινοήθηκε από τον γεωλόγο Eduard Suess το 1875, και ορίστηκε ως: Η περιοχή στην επιφάνεια της Γης όπου ενδιαιτάται η ζωή. Κάποιοι συγγραφείς προτείνουν τον όρο Οικόσφαιρα που συμπεριλαμβάνει έμβιους και άβιους παράγοντες στην στοιβάδα που εμφανίζεται ζωή.

2. Δες Wikipedia στο λήμμα Biosphere. Δες και το λήμμα Gaia hypothesis που αναπτύσσονται οι απόψεις των James Lovelock και Lynn Margulis για την Γη ως ζωντανό οργανισμό



Γιάννης Αλεξάκης

Εκηβόλος









1. Γιάννης Αλεξάκης

23 October 2009 • 11:58 am

61.

ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΒΕΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ

Το άρθρο αυτό γράφτηκε με αφορμή την συζήτηση στην εκπομπή «Ανιχνεύσεις» για τους Καλάσας.

Οι ορεινές περιοχές διασώζουν τους πληθυσμούς και τους πολιτισμούς που φιλοξενούν. («Το καλό βουνό προστάτης…», όπως λέει ένα παλιό καλό τραγούδι). Έτσι όχι μόνο οι Καλάσας (Καλάς), αλλά και άλλοι πληθυσμοί, των ορεινών περιοχών της Ασίας, απόγονοι των ελληνικών κρατών της Βακτριανής διατηρούν πολλά από τα ελληνικά εθνοτικά τους στοιχεία. Οι Παστούν ισχυρίζονται ότι έχουν ελληνικές ρίζες. Όμως αυτό δεν συνέβη μόνο στις ορεινές περιοχές της Ασίας, συνέβη και στην ορεινή Ευρώπη! Στις Άλπεις! Στην Ελβετία!

Η Ελβετία θεωρείται ο παράδεισος για το μαύρο χρήμα. Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο ψέμα! Για να τοποθετήσεις ένα ποσό χρημάτων που δεν είναι ευτελές στις ελβετικές τράπεζες, πρέπει να δώσεις έγγραφα στοιχεία για την προέλευση του, να δηλώσεις δηλαδή το «πόθεν έσχες»! Σαν καταθέτης όμως προστατεύεσαι με ένα αυστηρά τηρούμενο απόρρητο.

Πόσοι γνωρίζουν ότι η Ελβετία είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που σε μεγάλο βαθμό εφαρμόζει το πολιτικό σύστημα της Άμεσης Δημοκρατίας;;

Αυτό έχουν κάθε λόγο να το αποσιωπούν και να μην το αναφέρουν τα φερέφωνα των Κρομγουελικών-Ιακωβίνικων (1) αντιπροσωπευτικών κοινοβουλευτικών «δημοκρατιών» και των κάθε είδους αυταρχικών καθεστώτων κομμουνιστικού ή φασιστικού τύπου!

Οι Ελβετοί μη θέλοντας να αναμιχτούν στην σύγκρουση των «δημοκρατιών» και των καθεστώτων αυτών δήλωσαν ουδετερότητα και ήταν αυστηρά ουδέτεροι, αν και οι Ναζί μεταξύ άλλων βομβάρδισαν τον σιδηροδρομικό σταθμό της Λουκέρνης. Πάντως στην διάρκεια του πολέμου οι ελβετοί κατέρριψαν 144 γερμανικά αεροπλάνα! Α δεν χαρίζουν κάστανα! Είναι δια βίου στρατιώτες (υπηρετούν 24 χρόνια) όπως στην Αθήνα και την Σπάρτη! Και παράγουν και τα όπλα τους! Όλα τους τα όπλα, ακόμα και αεροπλάνα! Ακριβώς για να μην αναγκαστούν ποτέ να χαρίζουν κάστανα και να τρώνε καρπαζιές!

Η Ελβετία είναι η χώρα με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα (μετά το Μπρουνέι που κάθε πολίτης του είναι ιδιοκτήτης πετρελαιοπηγών).

Η Ελβετία δεν έχει κάποιες ιδιαίτερες πλουτοπαραγωγικές πηγές, είναι μια ορεινή χώρα στο κέντρο της Ευρώπης, όλη η επικράτεια της Ελβετίας βρίσκεται στις Άλπεις. Η ΜΟΝΗ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΛΟΥΤΟΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΗΣ : Η σε μεγάλο βαθμό άμεση δημοκρατία που με συχνά δημοψηφίσματα και άλλους αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς αποτρέπει και εμποδίζει την ανάπτυξη της διαφθοράς και ευνοεί την ευμάρεια όλων των πολιτών της χώρας.

Το πολίτευμα της Ελβετίας έχει μια παράδοση συνεχούς εφαρμογής και βελτίωσης επτακοσίων χρόνων, οι καταβολές του όμως και οι ρίζες του όπως και οι ρίζες των ίδιων των ελβετών πάνε πολύ μακριά… ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ!

Παραθέτω μερικές ιστορικές αποδείξεις:

1. Ο Ιούλιος Καίσαρας αναφέρει στα απομνημονεύματα του (De bello Gallico), ότι πάνω στις Άλπεις συγκρούστηκε με ελληνικές φυλές.

2. Στην ρωμαϊκή ιστορία αναφέρεται ότι ο Αννίβας για να φτάσει στην Ρώμη (Hannibal ante Portae Romae – ο Αννίβας μπροστά στις πύλες της Ρώμης) πέρασε (οδηγώντας και ελέφαντες) πάνω από τις Άλπεις τις επονομαζόμενες ελληνικές – Graecae Alpae appellabantur.

3. Η ιστορία των ίδιων των ελβετών αναφέρει ότι στους διαφόρους πολέμους που εμπλεκόταν οι έλληνες (ομηρικούς, περσικούς, κλπ) στέλνονταν εκστρατευτικά σώματα για να βοηθήσουν τους έλληνες. Αυτό δεν θα γινόταν αν δεν είχαν συνείδηση ελληνική, ότι είναι δηλαδή έλληνες, αφού ως γνωστόν όλες οι ελληνικές φυλές θεωρούσαν καθήκον τους να συμμετάσχουν στους πολέμους αυτούς.

4. Κατά την περίοδο της ρωμαϊκής κυριαρχίας δεν υπήρχε ρωμαϊκός στρατός κατοχής στην Ελβετία, όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ως γνωστόν η Ρώμη από σεβασμό στους έλληνες για την συμβολή τους στον πολιτισμό που οι ρωμαίοι κληρονομήσαν, δεν ήθελαν να θεωρείται η Ελλάδα χώρα υπό κατοχή και δεν είχαν στρατό όπως είχαν στις περιοχές των βαρβάρων.

5. Οι ελβετοί στην σύγχρονη εποχή ήταν οι πιο διαπρύσιοι φιλέλληνες. Ήταν από τους πρώτους που έστειλαν βοήθεια, και (κατά την αρχαία τους παράδοση), πολεμιστές στους αγωνιζομένους για την ανεξαρτησία από τον οθωμανικό ζυγό έλληνες. Μόλις απελευθερώθηκε η Ελλάδα έστειλαν οικονομική βοήθεια, ίδρυσαν και λειτούργησαν σχολεία, έστειλαν διοικητές, έπαρχους και βοήθησαν στην στελέχωση του άρτι δημιουργημένου κράτους. Οι σχέσεις του Καποδίστρια με τους ελβετούς ήταν στενές, ο ίδιος είχε συμβάλλει στην δημιουργία του συντάγματος τους και του καντονιακού ομοσπονδιακού τους συστήματος με προσωπικά του προσχέδια και προτάσεις. Το σύνταγμα του Καποδίστρια (για την Ελλάδα) είχε ελβετικά πρότυπα δεδομένου ότι αυτός είχε σχεδιάσει και το ελβετικό. Τέλος τις περίφημες πατάτες ο Καποδίστριας τις προμηθεύτηκε από τους ελβετούς(2).

Στην υποσημείωση (3) παραθέτω σχετικό άρθρο του Ιωάννη Παρίση υποστράτηγου ε.α., διδάκτορα Πολιτικής Επιστήμης/Διεθνών Σχέσεων, που δημοσιεύθηκε σε σχέση με σχετικό θέμα στην εκπομπή της ΕΡΤ3 «Ανιχνεύσεις» και που δείχνει πόσο απόν είναι το κράτος της σύγχρονης Γρεκυλίας από ότι αφορά την Ελλάδα.

6. Πολλά τοπωνύμια στην Ελβετία έχουν σαφώς ελληνική προέλευση, όπως τα τοπωνύμια Hur (Χώρα), Euthal (Ευθαλής, περιοχή που η φύση θάλλει, που έχει καλή βλάστηση, από εκεί και το γυναικείο όνομα Ευθαλία, για όσους θυμούνται τις γελοιογραφίες Ζαχαρία και της υπερτροφικής συζύγου του, στον παλιό «Θησαυρό» ), Basil (Βασιλεία) κ. α.. Η λέξη Ζυρίχη είναι πιθανότατα αντίστοιχη της Τύρου.

Έχουν γιορτές και παραδόσεις που προέρχονται όπως οι δικές μας από τις αρχαίες ελληνικές, όπως τα κάλαντα, οι καλικάντζαροι, οι αποκριές κ.α. Έχουν μάλιστα και μια γιορτή που λέγεται Στρίγγλες! Τα σχόλια περιττεύουν.

Όταν έγιναν χριστιανοί (το ήπιαν και αυτοί το πικρό αυτό ποτήρι), το ένα τρίτο των αγίων τους είχαν ονόματα ελληνικά σε αντίθεση με τους αγίους των γάλλων, των γερμανών, των ιταλών και των άλλων ευρωπαίων.



Αυτά όσον αφορά πληθυσμούς σε Ασία και Ευρώπη που ισχυρίζονται ότι έχουν ελληνική καταγωγή.

Τι κάνει όμως το σύγχρονο γρεκυλικό παπαδοκρατούμενο κράτος;;;

Κάνει ότι του υπαγορεύουν οι παπάδες του! Ονειρεύεται την Σιών και μειοδοτεί!!!

«Χόρευε νυν και αγάλλου Σιών! Και συ Ιερουσαλήμ…»!!!

Εκηβόλος

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Κρομγουελικών-Ιακωβίνικων: Ο Κρόμγουελ εισήγαγε τον κοινοβουλευτισμό στην Αγγλία σώζοντας έτσι τον βασιλικό θρόνο που μέχρι τότε κυβερνούσε ελέω θεού. Οι Ιακωβίνοι πρωτοστάτησαν στην δημιουργία του γαλλικού κοινοβουλευτισμού.

(2) Για όσους δεν γνωρίζουν: Οι πατάτες όπως και οι τομάτες και το καλαμπόκι ήρθαν στην Ευρώπη από την Αμερική που τις καλλιεργούσαν οι αυτόχθονες φυλές. Λέγεται ότι ο Καποδίστριας για να κάνει τους έλληνες να καταναλώνουν πατάτες έβαλε σε μια αποθήκη τις πατάτες που έφερε από την Ελβετία και έβαλε φρουρούς τάχα να τις φυλάνε. Στους φρουρούς όμως είχε δώσει διαταγές όταν βλέπουν τον κόσμο να έρχεται για να τις κλέψει να κάνουν τα στραβά μάτια.

(3) Άρθρο του υποστρατήγου εα Ιωάννη Παρίση:

ΕΛΒΕΤΙΑ ΚΑΙ ΡΩΣΙΑ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

Στις 21 Σεπτεμβρίου 2009, πραγματοποιήθηκαν στη Λωζάννη της Ελβετίας, τα αποκαλυπτήρια προτομής του Ιωάννη Καποδίστρια, παρουσία των Υπουργών Εξωτερικών της Ελβετίας Micheline Calmy-Rey και της Ρωσίας Sergey Lavrov, του Δημάρχου της Λωζάννης και του ελληνικής καταγωγής Προέδρου της τοπικής βουλής του καντονίου Vaud, πρωτεύουσα του οποίου είναι η Λωζάννη, Pascal Broulis.

Η ορειχάλκινη προτομή, που είναι έργο του Ρώσου γλύπτη Vladimir Surovtsev, τοποθετήθηκε στη Λωζάννη «ως ένδειξη τιμής στον πρώτο Επίτιμο Δημότη της πόλης».

Επρόκειτο για μια πράξη που έγινε από κοινού από τη Ρωσία και την πόλη της Λωζάννης, τα δε αποκαλυπτήρια συνέπεσαν με την επίσημη επίσκεψη στην Ελβετία του Ρώσου Προέδρου Dmitri Medvedev .

Κατά την τελετή έγιναν αναφορές στη ελληνική καταγωγή του Καποδίστρια, το έργο και την προσφορά του στην Ελβετία και την μετέπειτα θητεία του ως πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας.

(Δεν αναφέρθηκε παρουσία κάποιου Έλληνα επισήμου, είτε από την Πρεσβεία μας στη Βέρνη είτε από το Προξενείο μας στη Γενεύη που απέχει λιγότερο από μια ώρα από τη Λωζάννη).

Γιατί τιμούν οι Ελβετοί τον Καποδίστρια;

Ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό ότι, στον Καποδίστρια οφείλεται η συγκρότηση και οργάνωση του σύγχρονου κράτους της Ελβετίας. Συγκεκριμένως, το 1813, υπηρετώντας ως διπλωμάτης στη Μόσχα, διορίστηκε από τον Τσάρο εκπρόσωπος της Ρωσίας στην Ελβετία, με σκοπό να συνεισφέρει στην απαλλαγή της από την επιρροή του Ναπολέοντα. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενότητα, την ανεξαρτησία και την ουδετερότητα της Ελβετίας και συνεισέφερε στο ελβετικό σύνταγμα, που προέβλεπε αυτόνομα κρατίδια (καντόνια) ως μέλη της ελβετικής ομοσπονδίας, με προσωπικά του προσχέδια.

Συμμετείχε στο Συνέδριο της Βιέννης ως μέλος της ρωσικής αντιπροσωπίας και αργότερα εκπρόσωπος της Ρωσίας στη Συνδιάσκεψη των Παρισίων το 1815, όπου πέτυχε την εξουδετέρωση της αυστριακής επιρροής, την ακεραιότητα της Γαλλίας υπό Βουρβόνο μονάρχη καθώς και την διεθνή ουδετερότητα της Ελβετίας. Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, ενώ ήταν Υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το αξίωμά του το 1822 για να εγκατασταθεί στη Γενεύη της Ελβετίας, όπου έχαιρε υπόληψης για την προσφορά του. Εκεί παρέμεινε μέχρι το 1828 που ανέλαβε Κυβερνήτης του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους.

Αξίζει να σημειώσουμε επιγραμματικά, ότι ο Καποδίστριας ανέπτυξε αξιόλογη ευρωπαϊκή πολιτική η οποία συνίσταται: στην ύφεση και τον σταδιακό αφοπλισμό, την κατάργηση του δουλεμπορίου, την εξάλειψη της πειρατείας, την εδραίωση στο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα ουδέτερων πολιτειακών ομοσπονδιών, την κατάλυση των κλειστών ιμπεριαλιστικών συνασπισμών, τη δημόσια καταδίκη της αρχής των επεμβάσεων σε ξένες πολιτικές υποθέσεις, την καθιέρωση ενός υπερεθνικού οργανισμού με τη συμμετοχή όλων των κρατών χωρίς διακρίσεις, την υιοθέτηση του θεσμού της διαιτησίας ως μέσου επίλυσης των διεθνών διαφορών, την θέσπιση των συνταγματικών θεσμών και την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την βαθμιαία ανεξαρτητοποίηση των αποικιών.

Καταλαβαίνει κανείς πόσο μπροστά ήταν από την εποχή του και γιατί οι μεγάλοι της Ευρώπης φρόντισαν ώστε ο Τσάρος να τον απομακρύνει από θέση που κατείχε. Αλλά επίσης και τι έχασε η Ελλάδα δολοφονώντας τον.

Δρ. Ιωάννης Παρίσης

Υποστράτηγος ε.α.

Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης/Διεθνών Σχέσεων

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΕΚΗΒΟΛΟΥ:

Αναρωτιέστε Στρατηγέ μου αν «αναφέρθηκε παρουσία κάποιου Έλληνα επισήμου, είτε από την Πρεσβεία μας στη Βέρνη είτε από το Προξενείο μας στη Γενεύη που απέχει λιγότερο από μια ώρα από τη Λοζάννη».



Μα τι λέτε τώρα; Θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι η τότε προϊσταμένη τους υπουργός κυρία Μπακογιάννη είχε άλλες προτεραιότητες όπως:

Το να φυγαδεύσει τον Χριστοφοράκο, παρέχοντας του διπλωματικό διαβατήριο, αφού του είχε απαγορευθεί, με διάταξη του Εισαγγελέα του Άρειου Πάγου κ. Σανιδά, η έξοδος απο την χώρα.

Όπως και το να φέρει στο προσκήνιο της ελληνικής πολιτικής ζωής το σύστημα του κράτους των «οικογενειών» της Κρήτης!

Εκηβόλος (Γιάννης Αλεξάκης).





Ανιχνεύσεις

Νέα φαντασιακή θέσμιση της ελληνικής κοινωνίας

Είναι νομίζουμε η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για την αναγκαιότητα μιας νέας φαντασιακής θέσμισης (θέσπισης) της ελληνικής κοινωνίας. Ουσιαστικά επαναφέρουμε το θέμα της εκπομπής της 11ης Νοεμβρίου η οποία δεν πραγματοποιήθηκε λόγω απεργιακής κινητοποίησης.

Το βιβλίο του κ. Νόττα “από το βωμό και τον άμβωνα στην οθόνη” θα αποτελέσει την αφορμή για το θέμα της εκπομπής. Το βασικό μας ερώτημα είναι αν υπάρχει απόλυτη γνώση της αλήθειας και αν οι κοινωνίες μπορούν να ζήσουν χωρίς ένα φαντασιακό μέρος που θα αναπαράγει τους όρους ύπαρξής τους. Αν χρειάζεται η παρηγορία τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, αν χρειάζονται οι μύθοι που αναπαράγουν τις αρχές και τις αξίες μιας κοινωνίας, αν μπορεί ένα σύνολο ανθρώπων να ξεφύγει από τη ζωώδη κατάστασή του χωρίς όραμα, χωρίς μεταφυσική αναζήτηση, χωρίς φιλοσοφικό στοχασμό, χωρίς επιστημονική γνώση. Και αν όλα αυτά είναι απαραίτητα, τότε στη σημερινή συγκυρία, πως μπορούμε να τα συνθέσουμε, πως από όλα αυτά μπορούμε να εξάγουμε ένα σύστημα αναφοράς, εύπλαστο και όχι απόλυτο και δογματικό που να διαμορφώνει και να επηρεάζει τις σχέσεις μας ως κοινωνικών όντων και να καθορίζει την καθημερινή μας παραμυθία μέσα από την εργασία, τη σχόλη, την εορτή, τη χαρά και το θάνατο.

Και αν όλα αυτά είναι σήμερα ζητούμενα τότε που βρίσκονται οι άνθρωποι, οι λεγόμενοι και διανοούμενοι; Εξέλιπαν ή κρύβονται;

Γιατί δεν έχουν δημόσιο λόγο; Δεν τους αφήνουν; Γιατί παλαιότερα τους άφηναν; Μήπως λίγο πολύ στερέψαμε ως κοινωνία και αυτές που βλέπουμε είναι πάνω κάτω οι δυνατότητές μας;

Διανοούμενος δεν είναι αυτός που διαβάζει και κάθεται κλεισμένος στο σπίτι του αλλά ο άνθρωπος που έχει επίγνωση των κοινωνικών του υποχρεώσεων και αναζητά μέσα και από τη μελέτη την αλήθεια.

Όταν οι κοινωνίες βρίσκονται σε κρίση, η διανόησή τους θα συλλάβει πρώτη τα μηνύματα και οι πρωτοποριακές ομάδες θα αρχίσουν να τα υλοποιούν. Σήμερα που βρίσκονται όλοι αυτοί;

Γράψτε μας την άποψή σας

1. Γιάννης Αλεξάκης

26 November 2009 • 3:58 am

123.

Επειδή δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του κ. Νόττα θα αναφερθώ μόνο στο ντοκιμαντέρ.

Το ντοκιμαντέρ του αρχιμανδρίτη Τύχωνος είναι ένα δείγμα της εξαίρετης κινηματογραφικής παράδοσης που υπάρχει στην Ρωσία. Από όσες εικόνες και παραστάσεις για την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζάντιο) έχω δει, καμία δεν έχει την κομψότητα αυτής της κινηματογραφικής παρουσίασης. Θα έλεγα ότι χρησιμοποιούνται εικόνες και στοιχεία που μόνο στην κλασσική ελληνική αρχαιότητα θα μπορούσαν να αναχθούν. Δείχνει βεβαία και προβάλλει τα πράγματα από την ρωσική-σλαβική σκοπιά και υπηρετεί την άποψη ότι συνεχιστής της βυζαντινής αυτοκρατορίας μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους τούρκους είναι η Ρωσία. Προσπαθεί να δικαιολογήσει τις σλαβικές επιδρομές ως αποτέλεσμα της δημιουργίας εθνικιστικών κινημάτων και της προσπάθειας του ελληνικού εθνικισμού να επιβληθεί στις υπόλοιπες εθνότητες. Θεώρει ότι η ανάφλεξη των εθνικιστικών κινημάτων μέσα στο Βυζάντιο υποδαυλίστηκε από την «κακή» Δύση. Φτάνει μάλιστα και στο απόγειο του επιχειρηματολογικού μετεωρισμού ισχυριζόμενο ότι για τον λόγο αυτόν εφευρέθηκε η Αναγέννηση που αναβίβασε για τον σκοπό αυτόν τους αρχαίους Έλληνες σε τέτοια περίοπτη θέση, ώστε να προξενήσει ηγεμονικές τάσεις σε αυτούς που θεωρούσαν εαυτούς απογόνους τους (πρόσεξε σχετικό σχόλιο για τον Γεώργιο Γεμιστό (Πλήθωνα)).

Μιλάει επίσης για μια ενορχηστρωμένη κατασυκοφάντηση από την Δύση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ως ενός διεφθαρμένου κράτους, στην συνεχεία όμως το ίδιο το ντοκιμαντέρ αναφέρει συγκεκριμένες περιπτώσεις διαφθοράς τιμαριωτικού τύπου, που δείχνει σαφώς ότι οι ολιγάρχες της εποχής ήταν αυτοί που συνέβαλαν αποφασιστικά στην κατάλυση της αυτοκρατορίας, το ντοκιμαντέρ φροντίζει μάλιστα επιμελώς να μην κάνει καμία αναφορά στην συμβολή του κλήρου σ’ αυτήν την κατάλυση.

Μας δίνει πάντως μια εικόνα για το μέγεθος και την ποιότητα του πλούτου που καταληστεύτηκε από την Δύση μετά την πρώτη Άλωση. Εντυπωσιακό είναι ότι το πιστωτικό σύστημα της Δύσης και των Εβραίων δημιουργήθηκαν με τον κλεμμένο πλούτο του βυζάντιου. Για τους ρώσους / σλάβους ισχυρίζεται ότι αυτό που πήραν από το βυζάντιο δεν ήταν ο υλικός πλούτος αλλά ο θεός των βυζαντινών.

Υ.Γ.

Το ντοκιμαντέρ προτείνει και ένα όραμα γεννημένο από το φαντασιακό της κοινωνίας (συλλογικότητας) που εκπροσωπεί ο δημιουργός του: Την ίδρυση ενός πανορθόδοξου πολυεθνικού αυτοκρατορικού κράτους, εξυπακούεται μοναρχικού τύπου υπό την ηγεσία της Ρωσίας.

Κάτι που πρέπει να τονισθεί είναι ότι πουθενά μα πουθενά δεν γίνεται αναφορά σε κανενός είδους δημοκρατικό θεσμό. Πως άλλωστε θα ήταν αυτό δυνατό όταν ο λόγος γίνεται για το βυζάντιο και αυτός που τον κάνει είναι ένας εκπρόσωπος του ιερατείου; ένας δούλος του θεού και κατά συνέπεια πιστός οπαδός της «ελέω θεού μοναρχίας»;;;

Γιάννης Αλεξάκης

1. Εξαρχείου

26 November 2009 • 7:29 pm

146.

Νικόλαος

αγαπητέ,

aspicίως κακόηθες

το 142. σου!

Να ανακαλέσεις πάραυτα

γιατί ο

Γιάννης Αλεξάκης στο 123. του, μάς κατέθεσε μιάν υποδειγματική κριτική προσέγγιση της ταινίας, και οι πενηνταπέντε πρώτες λέξεις του μάλιστα είναι εγκωμιαστικές! Αυτό βέβαια είναι σοβαρή ενασχόληση με την ταινία, την οποία

“…στην Ρωσία δέν παίρνει κανείς στα σοβαρά…”΄

εσύ τώρα τί θέλεις να μας πείς διά της πλαγίας΄

πως ο Γιάννης Αλεξάκης είναι ασόβαρος;

Πως πρέπει να καταλάβουμε αυτά που θέλεις εσύ, κι όχι αυτά που καταλάβαμε μόνοι μας, διαβάζοντάς τον;

Κρίση υστερίας σε κατέλαβε;

Μήπως έχετε συναντηθεί με τον Τύχωνα και δέν σου φέρθηκε όπως θά ΄θελες;

Εν πάση περιπτώσει

κοίτα να κάνεις απευαισθητοποίηση!

Υγίαινε

αδελφέ μου,

Υγίαινε!

ΥΓ “έχει δίκιο ο Γιάννης”΄ λόγος σε ρόλο φερετζέ΄

μου θύμισες εκείνον τον Μάξιμος:

“θαυμάσια τα λέτε”, μας… πλέρωσε, γιά να… ψωνίσει μιάν “εκστρατεία των πέντε” κατά του Ράμφου΄ ντροπή.





1. Νικόλαος (άδικα κατηγορούμενος)

26 November 2009 • 8:23 pm

153.

Εξαρχείου, ο Γιάννης Αλεξάκης μίλησε για την καλλιτεχνική ποιότητα της ταινίας Ως προς το περιεχόμενο και ο ίδιος ομολογεί ότι π.χ. στην ταινία δεν υπάρχει ούτε ίχνος αναφοράς στην δημοκρατική παράδοση του Βυζαντίου. Η ταινία παρότι που ενδεχομένως έχει και κάποια σοβαρά ιστορικά στοιχεία (αν δεν θα είχε καθόλου – ποιος θα την έβλεπε)– παρόλα αυτά όπως είπα — είναι προϊόν της ρώσικης ιδεολογικής, προπαγάνδας προσαρμοσμένης στην σημερινή κατάσταση στην Ρωσία – και ακριβώς για αυτό το λόγο δεν την παίρνει κανείς στα σοβαρά στην Ρωσία. (αν θέλεις να το πούμε και αλλιώς – η ταινία είναι προϊόν αυτοθέσμισης της σύγχρονης ρώσικης κοινωνίας, όπου το προϊόν (η ταινία δηλαδή) κουβαλάει και όλες τις παθογένειες της κοινωνίας που δημιουργήθηκε και πολιτικού συστήματος αυτής της κοινωνίας)

Τι σε αγανάκτησε τόσο πολύ – δεν κατάλαβα ..?

Για την πρόταση να έχουμε τον καλεσμένο τον Ράμφο – στα σοβαρά το είπα (το ότι ειρωνεύομαι λίγο την ποιητικά αφαιρεμένη γλώσσα του .. ε πώς να μη το κάνω Εξαρχείου – δεν βλέπεις τι τραβάει ο κ. Σαββίδης όταν έχει καλεσμένο τον κ. Ράμφο..?)



1. Γιάννης Αλεξακης

1 December 2009 • 12:45 pm

392.

Συνέχιση της 123 ανάρτησης μου

«Στον ασβέστη τώρα τους αληθινούς μου Νόμους κλείνω κι’ εμπιστεύομαι»

Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί, προφητικόν ΙΗ΄.

Μη έχοντας ακόμα βρει το βιβλίο για να το διαβάσω συνεχίζω με το ντοκιμαντέρ «Η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας. Το Βυζαντινό Μάθημα» περνώντας στην ουσιαστική, στην καθ’ ύλην κριτική μου, που συνειδητά και σκόπιμα δεν έκανα στην πρώτη μου ανάρτηση. Άλλωστε επιμένοντας με το ντοκιμαντέρ δεν ξεφεύγουμε από το θέμα, που είναι η «θέσμιση» μέσω οραμάτων. Παρεμπιπτόντως οφείλω να ευχαριστήσω τον Εξαρχείου για τα σχόλια που κάνει στην 146 ανάρτηση του, πάντως κύριε Νικόλαου (153) στην ταινία δεν υπάρχει ίχνος αναφοράς στην δημοκρατική παράδοση του Βυζαντίου για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρχε ούτε ίχνος τέτοιας δημοκρατικής παράδοσης στο Βυζάντιο ενώ υπάρχει ελαχίστη στην προ, κατά και μετά την Σοβιετική Ένωση, Ρωσία, αυτό «ομολογώ» εγώ. Οι Δεκεμβρινιστές και άλλες μικρότερες ομάδες ή μεμονωμένα άτομα είναι οι μόνες αναλαμπές δημοκρατικής συνείδησης στην Ρωσία του τσαρικού αλλά και του σοβιετικού ολοκληρωτισμού, η σημερινή Ρωσία κάνει τα πρώτα της ασταθή και αβέβαια βήματα σε δημοκρατικό καθεστώς. Όμως παρά την έλλειψη δημοκρατίας και ίσως εξαιτίας της ολοκληρωτικής καταπίεσης αναδύθηκε ο ρωμαλέος και πράος ρούσικος ανθρωπισμός με παγκόσμια ακτινοβολία μέσα απο τα βιβλία του Φ. Ντοστογέφσκυ, του Λ. Τολστόι, του Μ. Γκόργκι, του Ν. Γκόγκολ, του Β. Μαγιακόφσκυ, του Μπ. Πάστερνακ, του Α. Σολζενίτσιν και τις παρτιτούρες του Τσαϊκόφσκι, του Μποροντίν, του Ραχμάνινωφ, του Σιοστακόβιτς, του Στραβίνσκι και πολλών άλλων.

Για να μπορέσω να δω ολόκληρο το έργο κατέφυγα στο «Αντίφωνο» (www.antifono.gr). Δείτε εδώ ΟΛΗ την ταινία.

Την έκπληξή μου, προκάλεσε η καινοφανής άποψη που παρατίθεται προς το τέλος της ταινίας, για την «εξαφάνιση» των Ελλήνων. Σας συνιστώ και μόνο για τον λόγο αυτόν να δείτε οπωσδήποτε το προπαγανδιστικό αυτό έργο μέχρι το τέλος. Στο θέμα αυτό επανέρχομαι παρακάτω.

Όσοι υποστηρίζουν ότι το έργο του αρχιμανδρίτη Τύχωνος υπηρετεί οράματα και επιδιώξεις της εξουσιαστικής ομάδας στην Ρωσία έχουν απόλυτο δίκιο. Άλλωστε η ρωσική κινηματογραφία έχει μακρά παράδοση σ’ αυτό, στο να προπαγανδίζει δηλαδή υπέρ των κρατούντων αλλά και των σκοπιμοτήτων που διακατέχουν την ρωσική πολιτική. Θα αναφέρω μόνο δυο παραδείγματα, τα έργα «Ιβάν ο Τρομερός» και «Αλέξανδρος Νιέφσκυ» του Σεργκέι Μ. Αϊζενστάιν.

Για να αναφερθώ σε μια μόνο σκηνή από το καθένα: Στο πρώτο οι καλοξυρισμένοι αυχένες των πριγκίπων, μνηστήρων / υπονομευτών της εξουσίας λες και προκαλούν την καλοακονισμένη σπάθα του αποκεφαλισμού που κινείται με την βούληση του Τσάρου Ιβάν του Τρομερού, προκαλώντας και την δική μας βούληση να αποδεχτεί τις εξοντώσεις αθώων αλλά και πολύτιμων για την χώρα τους ανθρώπων όπως ο στρατηγός Τουχατσέφσκυ απο τον φοβικό Στάλιν, για τον όποιο φτιάχτηκε το συμβολικό αυτό έργο.

Στον «Αλέξανδρο Νιέφσκυ» πάλι, χαρακτηριστική είναι η σκηνή με τους σιδηρόφρακτους Τεύτονες που υποχωρώντας πνίγονται καθώς σπάνε οι πάγοι του ποταμού πάνω απο τον οποίο προσπαθούν να ξεφύγουν. Τελευταία εξαφανίζονται κάτω απ’ τους πάγους τα κράνη, τα τευτονικά κράνη με το χαρακτηριστικό σχήμα που ακόμα και σήμερα φορούν οι στρατιώτες της Γερμανικής Βέρμαχτ. Ο συμβολισμός είναι προφανής, αποσκοπούσε στο να προπαγανδίσει υπέρ του ύστατου αγώνα που έδιναν οι Σοβιετικοί κατά των Ναζί, να πείσει τους θεατές ότι αυτή θα είναι η κατάληξη και της νέας επιδρομής.

Ας δούμε λοιπόν τι λέει η ταινία για την «εξαφάνιση» των ελλήνων.

Κατά την ταινία (αντιγράφω τους υποτίτλους): «Ο λαός έπαψε να θέλει να ζει. Αυτό το τρομερό πάθημα συμβαίνει καμιά φορά στην ιστορία εθνών και πολιτισμών. Έτσι χάθηκαν οι Έλληνες τις αρχαιότητος που κατά τους πρώτους μ.(ετά) Χ.(ριστόν) αιώνες έφτασαν σε μια δεινή δημογραφική κρίση. Οι άνθρωποι δεν ήθελαν να ζουν, δεν ήθελαν να δώσουν συνεχεία στο γένος τους. Οι λιγοστές οικογένειες όταν και όποτε γινόταν, πολύ συχνά δεν έκαναν παιδιά. Τα παιδιά που γεννιόνταν πέθαιναν απο απουσία γονικής μέριμνας».

Η απάντηση σε αυτό είναι ότι:

Η λεγόμενη θρησκεία της «αγάπης», ο Χριστιανισμός (Παυλιανισμό θα τον έλεγα εγώ), ενώ μπήκε ελευθέρα μέσα στην ανεξίθρησκη και ανοιχτή σε ιδέες κοινωνία της Αρχαίας Ελλάδας (στις αρχαίες ελληνικές πόλεις μπορούσες σε οποιαδήποτε κοινωνική υποομάδα και αν ανήκες να έχεις οποιαδήποτε θρησκεία ήθελες), άρχισε μόλις εγκαθιδρύθηκε σαν επίσημη θρησκεία απο τον Μέγα (σφαγέα) Κωνσταντίνο να καταδιώκει με φανατισμό τους Έλληνες. Οι αυτοκράτορες της (Νέας) Ρώμης συνέχισαν να κάνουν αυτό που οι ρωμαίοι αυτοκράτορες θεωρούσαν αποτελεσματική μέθοδο εδραίωσης της εξουσίας τους: Διωγμούς κατά μειονοτήτων (θρησκευτικών και άλλων), έτσι ώστε με τον φόβο κυρίως να συσπειρώνουν και να ομογενοποιούν τον υπήκοο «λαό τους». Έτσι απο τους διωγμούς κατά των χριστιανών περάσαμε στους διωγμούς κατά των εθνικών ελλήνων. Με μια διαφορά: Δεν χρησιμοποιούσαν πια για τις θανατώσεις την σταύρωση. Ο σταυρός είχε καταστεί ταμπού της νέας θρησκείας. (Το ζήτημα του σταυρού ως του πιο εκτεταμένου παγκοσμίως θρησκευτικού ταμπού με έχει απασχολήσει ιδιαίτερα και θα επανέλθω σε αυτό διεξοδικά σε μελλοντική μου δημοσίευση).

Οι οικογένειες έμειναν λιγοστές όχι επειδή δεν ήθελαν πια να ζουν αλλά επειδή οι φανατισμένοι χριστιανοί ρασοφόροι δεν τους άφηναν πια να ζουν, είτε εξοντώνοντας τους με θανατώσεις που τις εκτελούσαν οι ίδιοι εκτελώντας διατάγματα των αυτοκρατόρων, είτε χρησιμοποιώντας ορδές βαρβάρων επιδρομέων, όπως αυτές του Βησιγότθου Αλάριχου, για πιο ομαδικές εξοντώσεις, πάλι με την άδεια και την εντολή των αυτοκρατόρων. Εδώ μάλιστα θα προτάξω τον εξής συλλογισμό: Οι εξοντώσεις κατά λαών που υποδουλώνονται απο κατακτητές είναι περιορισμένης κλίμακας για τον εξής απλό λόγο: ο κατακτητής θέλει να έχει τους νικημένους ως νέους υποτελείς (δούλους, δουλοπάροικους κλπ). Για τον λόγο αυτόν σε λίγες μόνον περιπτώσεις στην ιστορία έχουμε παραδείγματα ολοκληρωτικής εξόντωσης πληθυσμών. Συνήθως αρκούσε να κόψουν το ένα χέρι των ανδρών ώστε να μην ξαναπιάσουν τα όπλα. Μάλιστα αργότερα όταν εφευρέθηκαν τα πυροβόλα όπλα έκοβαν μόνο το δάκτυλο δείκτη για να μην μπορούν να πατούν την σκανδάλη. Στις εξοντώσεις όμως που υποδαυλίζονταν και καθοδηγούνταν απο φανατισμένους ρασοφόρους έπρεπε να εξοντωθούν και οι δυο «μιαροί» γονείς για να μην μεταδίδεται το «ελληνικό μίασμα» στα παιδιά. Έτσι είχαμε τις μαζικές εξοντώσεις γονέων στους νηπιοβαπτισμούς (διάβασε για την εξόντωση των Θεσσαλονικέων κλπ). Αυτό σήμαινε ότι ο ελληνισμός φυλετικά εξοντωνόταν σε μεγαλύτερη κλίμακα απο τους νέους προσήλυτους, δεν εξοντώθηκε όμως ολοκληρωτικά. Πως θα μπορούσε άλλωστε να εξοντωθεί όταν στην ορεινή μας χώρα υπήρχε το καταφύγιο που έδιναν «οι καλοί προστάτες, τα βουνά». Αυτά για την «αγαθότητα» και την «αγάπη» του χριστιανισμού. Ήταν τόση η συνεπής σκληρότητα με την οποία εκτελούνταν αυτά τα αυτοκρατορικά διατάγματα που αν ο έπαρχος που έπρεπε να τα εφαρμόσει δεν το έκανε εκτελούταν ο ίδιος. Τα παιδιά πέθαιναν απο απουσία γονικής μέριμνας επειδή τους είχαν εξοντώσει και τους δυο γονείς και καταντούσαν πολιτισμικά ορφανά.

Η περίοδος των αυτοκρατόρων Θεοδοσίου και των διαδόχων του Αρκαδίου και Ονωρίου μέχρι και του Ιουστινιανού, με εξαίρεση τον ελληνολάτρη αυτοκράτορα Ιουλιανό, αυτόν που οι ιουδαιοχριστιανοί με μίσος αποκάλεσαν Παραβάτη, ήταν η περίοδος του μαζικότερου, συστηματικότερου, εντονότερου, βιαιότερου και αιματηρότερου αφελληνισμού των Ελλήνων.

Πρόσφατα (πριν δυο εβδομάδες) το Αγγλικό κράτος ζήτησε συγγνώμη απο ανθρώπους που ως παιδιά με διάφορα προσχήματα τα είχε πάρει απο τους γονείς τους, τα έστειλε σε ιδρύματα στην Αυστραλία και τους είχε καταστρέψει την ζωή, για να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της μιζέριας των κατωτέρων τάξεων στην Αγγλία αλλα κυρίως το δημογραφικό πρόβλημα στην μακρινή αυτή ήπειρο που θεώρει ότι απειλείται απο την ασιατική πληθυσμιακή εξάπλωση (δες πολιτική quotas). Η «Εκκλησία της Ελλάδος» δεν φαίνεται να έχει καμία διάθεση να κάνει κάτι αντίστοιχο. Άλλωστε για το ιερατείο, αν είναι ρώσικης προέλευσης, όλοι οι έλληνες έχουν εξαφανιστεί και αν είναι ελλαδίτικης (γραικυλικής λέω εγώ), έχουν προσηλυτισθεί, απο ποιους λοιπόν να ζητήσει συγγνώμη;;

Και η προπαγανδιστική ταινία συνεχίζει «Οι εκτρώσεις έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Κυριαρχούσε μια δεσποτεία των πιο σκοτεινών μυστικιστικών και γνωστικών θρησκευτικών συστημάτων που τα χαρακτήριζε ένα μίσος για την ζωή. Οι αυτοκτονίες έγιναν ένα απο τα κύρια αίτια θανάτου. Αυτή η εκούσια γενοκτονία



Αυτά έγιναν!

Για να «διαπιστώσει» αργότερα ο Φαλμεράγιερ, ο εσφαλμένος αυτός ελληνολάτρης ότι δεν υπάρχουν πια Έλληνες. Όμως η διαπίστωσή του ότι πουθενά δεν συνάντησε ανθρώπους που να ζουν κατά τον (αρχαίο) ελληνικό τρόπο αλλά μόνο χριστιανούς είναι αληθής. Στον Φαλμεράγιερ θα επανέλθω σε άλλο δημοσίευμα μου, πάντως η σύγχρονη «ελληνική» σκέψη θα πρέπει κάποτε να τολμήσει να τον παρουσιάσει και να τον αντιμετωπίσει και να μην φυγοδικεί αγνοώντας τον στρουθοκαμηλικά.



Για να δηλώνει με καμάρι ο Πατρο-Κοσμάς ο Αιτωλός ότι δεν υπάρχουν πια Εθνικοί στην Ελλάδα αλλά μόνον Χριστιανοί.



Για να διακηρύσσει ο πρόσφατος ρασοφόρος, κραιπαλώδης καίσαρας Χριστόδουλος ότι οι Έλληνες έγιναν προσήλυτοι.





- Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.

- Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.

- Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων

- Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.



Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί, ανάγνωσμα έκτο, προφητικόν.





Μετά την τελευταία εκπομπή της 2/12/2009 παρουσιάστηκε το δεύτερο μέρος της ταινίας «Η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας. Το Βυζαντινό Μάθημα». Είναι λυπηρό το ότι η άποψη ότι «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ (ΧΑΘΗΚΑΝ) ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ Μ.Χ. ΑΙΩΝΕΣ» που αναλυτικά και με σαφήνεια παρουσιάστηκε στο προπαγανδιστικό αυτό έργο, και που αν θέλετε εκφράζει την άποψη της εξουσιαστικής ομάδας στην Ρωσία, όχι μόνο δεν απαντήθηκε απο τους παράγοντες της εκπομπής ή τους σχολιαστές αλλά ούτε καν αναφέρθηκε. Αυτό δείχνει το πόσο αδιάφοροι ήμαστε όχι να υπερασπιστούμε αλλά ούτε καν να ασχοληθούμε με την πολιτισμική μας ταυτότητα. Διερωτώμαι με τέτοια και τόση αυτεπίγνωση που έχουμε τι είδους οράματα θα μπορούσαμε να φαντασθούμε για το μέλλον μας;;



Γιάννης Αλεξάκης (Εκηβόλος)

............

Όμως τι τα βουνά; Ποιος και τι στα βουνά;

Τα θεμέλια μου στα βουνά

και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους

και πάνω τους η μνήμη καίει

άκαυτη βάτος!

Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί, ΤΑ ΠΑΘΗ, Ε΄.

Ακολουθεί συνεχεία στην οποία θα παραθέσω και της πηγές μου.

Επίσης αφού διαβάσω και το βιβλίο θα παραθέσω την άποψη μου για το χαοτικού τύπου δίλημμα (bifurcation) οραματικής θέσμισης που πρόκειται ως επιλογή για εμάς τους «συγχρόνους έλληνες».

Γιάννης Αλεξάκης (Εκηβόλος)

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΓΕΝΟΚΤΟΝΟΥΣ

Γράφτηκε με αφορμή το σχόλιο 66 του Σάββα Καλεντερίδη στις Ανιχνεύσεις της ΕΤ 3 στην εκπομπή της 2ας Ιουνίου με θέμα: «Το στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας»

Η συμπόρευση και η συνεργασία με τον ένα ή τον άλλο γενοκτόνο είτε αυτός είναι ο Νέοοθωμανικός Τουρκισμός είτε ο Επαγγελικός Σιωνισμός εκτός απο έγκλημα συνιστά και πολιτική ηλιθιότητα. Η πρόσδεση μας στο άρμα του ενός ή του άλλου θα αποτελέσει πράξη εθνικής και τελικής πολιτισμικής μας αυτοκτονίας.

Για το δέον γενέσθαι θα πρέπει να εξετάσουμε τα ιστορικοεθνικά οράματα των δυο αυτών οντοτήτων αλλα και το αντίστοιχο όραμα του ελληνισμού, και βεβαίως τις συμβατότητες και αντιθέσεις των οραμάτων αυτών με το δικό μας.

Επειδή η ανάλυση αυτή είναι μακρόπνοη και χρονοβόρα, επί του παρόντος, για την συμμέτοχη μου στην συζήτηση, θα κάνω μια επιφανειακή, μη εμβαθύνουσα παρουσίαση των άμεσων συνεπειών απο τα δυο ενδεχόμενα, την συμπόρευση και σύμπραξη μας δηλαδή με την Τουρκία ή με το Ισραήλ.

Κατ’ αρχήν με λυπεί το γεγονός ότι ήδη έχουν ακουστεί φωνές για την μια ή την άλλη επιλογή. Παρά το ότι πρέπει να θεωρηθεί δεδομένο ότι υπάρχουν εστίες προπαγάνδας που προωθούν τέτοιες απόψεις, είναι καταπληκτικό ότι πολλοί έλληνες «τσιμπάνε» με τόση ευήθεια και αφέλεια.

Ας εξετάσουμε πρώτα την περίπτωση πρόσδεσης μας στο Ισραήλ, το κράτος αστυνόμο και δυνάστη στην Μέση Ανατολή, που παρά τον μικρό του πληθυσμό φιλοδοξεί, οπλισμένο με την παρανοϊκή θεωρία του σιωνισμού αλλα και την αμερικανική προστασία και τα όπλα που αυτή του παρέχει, να κυριαρχήσει σε ολόκληρη την περιοχή και εκδίδει χάρτες που συμπεριλαμβάνουν ακόμα και την Μεσοποταμία, που πριν την ίδρυση του είχε συζητηθεί σοβαρά η εγκατάσταση του στην Θεσσαλονίκη και την Μακεδονία, και που πράκτορες του συνελήφθηκαν να ποντίζουν στα ανοιχτά της Κρήτης εβραϊκές αρχαιότητες. Που στρατηγοί και πρωθυπουργοί του φιλοδοξούσαν να αστυνομεύουν τα σύνορα της «Δύσης» απο το Μαρόκο μέχρι τα Ουράλια, που κόμπαζαν ότι αποφασίζουν αυτοί ακόμα και για την Αμερική, που ήταν πρόθυμοι να επιτεθούν ακόμα και κατά της ΕΣΣΔ.

Το πρώτο που θα πάθουμε είναι να χάσουμε την μικρή οικονομική διείσδυση που έχουμε στον αραβικό κόσμο την μόνη αξιόλογη που έχουμε στο εξωτερικό. Θα εισπράττουμε σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό το μισός που εισπράττει το Ισραήλ αφού θα είμαστε «συνέταιροι» στο αποτρόπαιο έργο του. Επιπρόσθετα οι Ισραηλινοί κυριολεκτικά θα δηώσουν (κατασπαράξουν) την εσωτερική μας οικονομία καταπατώντας κάθε οικονομική συμφωνία. Δείγματα τέτοιας συμπεριφοράς καταπάτησης κάθε είδους νομικής δέσμευσης και μη τήρησης των συμφωνηθέντων υπάρχουν ήδη αρκετά, παρά την μικρή επί του παρόντος άμεση διείσδυση Ισραηλινών συμφερόντων στην χώρα μας. Θα παίρνουν την μερίδα του λέοντος και θα μας πετούν τα αποφάγια. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

1) Διαχειρίζονται ήδη τα καζίνα της χώρας. Κατέχουν το Καζίνο της Ρόδου επί πολλά χρόνια χωρίς να έχουν εκπληρώσει την συμβατική τους υποχρέωση για καταβολή αντίτιμου ύψους 20 δισεκατομμυρίων δραχμών (60 εκατομμύρια ευρώ). Ζητούν μάλιστα με θράσος αντί για αντίτιμο να κάνουν για δικό τους λογαριασμό αντιστοίχου ύψους επενδύσεις στο νησί, τις οποίες φυσικά θα εκμεταλλεύονται οι ίδιοι, θα εισπράττουν και θα εξάγουν τα κέρδη τους. Ζητούν με άλλα λόγια να αποκτήσουν ακόμη μεγαλύτερο οικονομικό έλεγχο. Παρά τις προσπάθειες τοπικών παραγόντων και ιδιαίτερα του Δημάρχου Ρόδου κ. Χατζηευθυμίου δεν έχει επιτευχθεί η απο μέρους τους καταβολή του αντιτίμου αλλα ούτε και η έξωση τους. Τους προστατεύουν με παρεμβάσεις διάφοροι αργυρώνητοι ισχυροί παράγοντες (αλλοίμονο πάντα αυτά τα αργύρια!!). Οι ίδιοι θεωρούν το «Ξενοδοχείο των Ρόδων», το κτίριο δηλαδή που στεγάζει το καζίνο, ιερό τόπο αφού εκεί υπογράφτηκε μεταξύ των Συμμάχων μετά τον πόλεμο η συμφωνία που αποφάσιζε την ίδρυση του Ισραηλινού κράτους.
Εξετάζοντας τις μεθόδους που χρησιμοποιούν κατά των ευρύτερων ελληνικών οικονομικών συμφερόντων δεν πρέπει να παραλείψουμε την μέθοδο Παπαδήμου. Θα θυμάστε ίσως εκείνο το θλιβερό δίδυμο Παπαδήμου – Βαβύλη, της σφουγγαρότρυπας της ΚΥΠ, του Βαβύλη, και του Παπαδήμου που και ο πατέρας του ακόμα τον θεωρούσε άχρηστο. Ο Παπαδήμος ως πληρεξούσιος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων για την διαχείριση ακινήτων ιδιοκτησίας του Πατριαρχείου τα εκποιούσε σε εξευτελιστική τιμή στους αντισυμβαλλόμενους ισραηλινούς, διαπράττοντας απιστία κατά του Πατριαρχείου που τον εξουσιοδοτούσε! Τον Παπαδήμο τον έκρυψαν απο τότε, τον Βαβύλη τον αποφυλάκισαν οι «Έλληνες»! Η εγγυοδοσία για το Καζίνο της Ρόδου δόθηκε με την μέθοδο Παπαδήμου, δεν έχετε παρά να ψάξετε στις σχετικές συμβάσεις για να βρείτε ποιος έπαιζε τον ρόλο του Παπαδήμου στην περίπτωση αυτήν. Ήδη κάποιοι πολιτικοί αλλα και άνθρωποι του τύπου δρουν σαν μίσθαρνα όργανα τους.

2) Η Τουρκία ήταν (και είναι ακόμα) σύμμαχος με το Ισραήλ, θυμάστε βεβαία που κάποτε η αλαζονική Μοσάντ της παρέδωσε τον Οτσαλάν εξευτελίζοντας κάθε διάσταση και βαθμίδα ελληνικού κράτους (εκτός απο αυτόν τον Υπέροχο Καλεντερίδη, επειδή ακριβώς τήρησε το «Υπήροχον Έμμενε Άλλων», την Αρχαία Προσταγή, που κράτησε δηλαδή το μετερίζι του, τιμώντας το καθήκον που του είχε ανατεθεί, ενώ όλοι οι άλλοι το είχαν εγκαταλείψει.
Όταν η Τουρκία διέκοψε την στρατιωτική συνεργασία με τους ισραηλινούς, αυτοί άρχισαν αμέσως να κάνουν κοινά αεροπορικά γυμνάσια με την δική μας αεροπορία παρά το ότι δεν ήμασταν σύμμαχοι και το ότι ακόμα είναι σε ισχύ η συμμαχία Τουρκίας – Ισραήλ που ουσιαστικά στρέφεται και εναντίον μας. Αλλα ούτε και υπήρχε απόφαση του κοινοβουλίου για την σκοπιμότητα και την νομιμοποίηση τέτοιων κοινών γυμνασίων. Ουσιαστικά πρόκειται για παράνομη κατά το ελληνικό δίκαιο σύναψη συμμαχίας που δεν έγινε γνωστή και δεν νομιμοποιήθηκε απο διακρατική σύμβαση επικυρωμένη απο το κοινοβούλιο. Για τον λόγο αυτόν τα γυμνάσια έγιναν «κρυφά», χωρίς καμιά ανακοίνωση απο μέρους της «ελληνικής» κυβέρνησης. Οι εργαζόμενοι στους πύργους ελέγχου των αεροδρομίων μας, είδαν ένα πρωί έκπληκτοι να αναλαμβάνουν το πρόσταγμα της διοίκησης ισραηλινοί αξιωματικοί ελέγχοντας, με τον αλαζονικό αυταρχισμό που τους διακρίνει, τους πύργους ελέγχου και πρακτικά όλο τον εναέριο χώρο μας. Οι πληροφορίες για την κατάσταση αυτήν διέρρευσαν ακριβώς απο τους έκπληκτους και δυσαρεστημένους απο την σκαιά συμπεριφορά υπαλλήλους των πύργων ελέγχου. Η «ελληνική» κυβέρνηση αναγνώρισε το γεγονός εκδίδοντας σχετική ανακοίνωση αφού είχε περάσει μια εβδομάδα και μετά απο δημοσιογραφικές πιέσεις. Και πάλι τώρα όταν για πολλοστή φορά το Ισραήλ εξευτέλιζε την ελληνική κυριαρχία κακοποιώντας και συλλαμβάνοντας σε διεθνή ύδατα έλληνες πολίτες και κατάσχοντας κατά πειρατικό τρόπο ελληνικά σκάφη, γινόταν κοινά γυμνάσια με την ισραηλινή πολεμική αεροπορία. Ενώ το δουλικό ελληνικό κράτος ανέβαλε και δεν ακύρωσε τα κοινά γυμνάσια και έστειλε τους υπαλληλίσκους του στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» για να συμβουλεύουν αυτούς που επέστρεφαν μετά την απελευθέρωση τους απο τους ισραηλινούς, να δηλώνουν ότι «δεν είχαν υποστεί κακή μεταχείριση».

3) Αντίστοιχα εξευτελιστικά για τους Έλληνες γεγονότα συμβαίνουν και στα λιμάνια. Στο λιμάνι της Ρόδου οι Ισραηλινοί απαίτησαν να δένει δικό τους κρουαζιερόπλοιο εκεί που δένουν τα ελληνικά πλοία της γραμμής, που αναγκάζονταν να περιμένουν με συνέπεια την ταλαιπωρία των επιβατών μας. Παρά τις αντιρρήσεις των λιμενικών αρχών, η απαίτηση τους έγινε δεκτή μετά απο παρεμβάσεις ελλήνων βουλευτών και τελικά με διαταγή του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας. Οι λόγοι για τους οποίους απαιτούσαν να γίνει αυτή η αγκυροβόληση του πλοίου τους δεν μου είναι γνωστοί, πιθανόν να επικαλέσθηκαν λόγους ασφαλείας, όπως επικαλούνται λόγους ασφαλείας για την απαγόρευση εισαγωγής τσιμέντου ή μαρμελάδας στην «γκρεμισμένη» απο αυτούς Γάζα. Εκτός λοιπόν απο απληστία εκδηλώνουν και μια ακραία περιφρονητική και σκαιά προς εμάς συμπεριφορά, τέτοιου βαθμού που αναρωτιόμαστε αν έχουμε κυριαρχία στον ίδιο μας τον τόπο. Όποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να ρωτήσει τους τελωνειακούς και λιμενικούς υπάλληλους για να του περιγράψουν την προσβολή που αισθάνονται. Την ιδία σκαιότητα εκδηλώνουν προς τους πολίτες και τους ξένους μας στα σημεία έλεγχου των λιμανιών μας συμπεριφερόμενοι σαν κυρίαρχοι. Η παραπάνω σκαιότητα και περιφρόνηση κάθε άξιας που δεν είναι σιωνιστική φάνηκε ξανά απο την πράξη πειρατείας που διέπραξαν στα διεθνή ύδατα και τις εν ψυχρώ δολοφονίες που τέλεσαν, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας και δείχνοντας ακραία περιφρόνηση προς τις αρχές του δικαίου όπως τουλάχιστον τις αντιλαμβάνεται ο κάθε πολιτισμένος άνθρωπος, αυτοί που όπως διακηρύσσουν θα προστατεύσουν την Δύση απο την, όπως οι ίδιοι λένε, «ασιατική βαρβαρότητα». Δεν σέβονται κανέναν νόμο διεθνή ή εγχώριο. Το ερώτημα είναι ποιος θα μας προστατεύσει απο την σιωνιστική βαρβαρότητα, που αντιλαμβάνεται τους εβραίους ως τον ιερό λαό του Γιαχβέ και όλους εμάς τους υπόλοιπους ως κτήνη (γκοχίμ) προορισμένα να υπάρχουν μόνο για να τους υπηρετούν. (διάβασε Ταλμούδ).


Κατά κάποιο τρόπο είμαστε τυχεροί που τα ευρωπαϊκά κράτη επιδιώκουν ως ένα βαθμό την καταπολέμηση της διαφθοράς, ( σε αντίθεση με τις ιδιωτικές εταιρείες που για λόγους ανταγωνισμού έχουν εισάγει την δωροδοκία στο μάρκετινγκ που διεξάγουν σε διεφθαρμένες χώρες όπως η δική μας). Δεν χρειάζεται να έχετε πολύ φαντασία για να καταλάβετε τι έχει να γίνει αν το Ισραήλ ως κράτος και ως επιχειρήσεις διεισδύσει στην χώρα μας. Οι εξώνητοι (πουλημένοι) πολιτικάντηδες μας, κεντρικοί και περιφερειακοί, σαν αληθινά γκοχίμ θα ξεπουλήσουν τα πάντα για λίγα ψίχουλα δωροδοκίας, για λίγα δηνάρια.

Ας εξετάσουμε τώρα και την «συνεργασία» με την Τουρκία: μια χώρα που αμφισβητεί τα ανατολικά μας σύνορα, την κυριαρχία μας στα χωρικά μας ύδατα, την ελληνικότητα των νησιών μας, που θεώρει την επέκταση της ζώνης των χωρικών υδάτων σε δώδεκα μίλια, ως casus belli (αιτία πολέμου), που παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο χώρο μας, που ασκεί πολιτική εκτουρκισμού της Θράκης, που δεν αναγνωρίζει την Γαύδο ως ελληνικό νησί που κάνει νηοψίες μπροστά στο Σούνιο στον μυχό του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας μας.

Συνεχίζεται .....

Σημείωση: Θα συνεχίσω αφού διαβάσω το έργο του Νταβούτογλου που κυκλοφόρησε πρόσφατα.