Η Ελλάδα στις μέρες μας: Προδότες πολιτικοί της αφαίρεσαν την κυριαρχία και την κατήντησαν επαίτη του κλώτσου και του μπάτσου.
Η Ελλάδα έχει χάσει ένα μέρος της κυριαρχίας της! Αυτό μας το είπαν πολλές φόρες με σκοπό να το εμπεδώσουμε και να το αποδεχτούμε. Ο «Πρωθυπουργός» της χώρας το διακήρυξε για πρώτη φορά απο την πιο ευαίσθητη περιοχή της επικράτειας, απο το Καστελόριζο. «Η Ελλάδα έχει χάσει ένα μέρος της κυριαρχίας της»! Έκτοτε το έχει επαναλάβει κατ’ επανάληψη! «Απωλέσαμε εθνική κυριαρχία»! «...αφαιρείται και ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας και είναι εγκληματικό και αυτό πρέπει να το ξαναπάρουμε πίσω»! sic
Σε άλλες εποχές τέτοιες εκφράσεις θα είχαν δραματικές συνέπειες. Το να δηλώνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας ότι αυτή έχει χάσει έστω και ένα μέρος της κυριαρχίας της θα είχε σοβαρότατες συνέπειες κατ’ αρχήν για τον ίδιο τον πρωθυπουργό που το δηλώνει αλλα και για όσους ευθύνονται γι’ αυτό. Αφού η κυριαρχία δεν χάνεται απο μόνη της, δεν είναι καμία ξεμωραμένη απο αλτσχάιμερ γριά που παίρνει δρόμο ξεστρατίζει και εξαφανίζεται. Κάποιοι πολιτικοί ευθύνονται για την απώλεια. Όταν αυτό είχε συμβεί μετά τον αποτυχημένο Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 και την πτώχευση που ακολούθησε, όταν και τότε μας επιβλήθηκε ο ΔΟΕ, ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος δηλαδή, συγκροτήθηκε ο «Δημοκρατικός Συναγερμός» τον πατριωτών ελλήνων αξιωματικών, ακολούθησε η επανάσταση στου Γουδή, η ανάθεση της πρωθυπουργίας στον Ελευθέριο Βενιζέλο, η ανασυγκρότηση της χώρας, οι νικηφόροι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η απελευθέρωση της Βόρειας Ελλάδας, της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης, των νησιών του Βορείου Αιγαίου. Η χώρα προχωρούσε με σφρίγος μπροστά και χρειάστηκε η Μικρασιατική Καταστροφή για να ανακοπεί η πορεία της.
Αλήθεια πότε την χάσαμε την εθνική μας κυριαρχία; Πως με ποιο τρόπο και σε ποιο βαθμό την χάσαμε; Ποιοι την παρέδωσαν ή ποιοι ήταν οι υπαίτιοι; Απώλεια κυριαρχίας προϋποθέτει μια μακρά σειρά απο αδικήματα, απο τα βαρύτερα που προβλέπονται στον Ποινικό Κώδικα, που επιβάλει και τον καταλογισμό τους. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να συγκαλύψει το έγκλημα και να υποθάλψει τους εγκληματίες. Το Σύνταγμα μας δεν προβλέπει απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Ούτε ο ίδιος ο λαός δεν μπορεί να παραδώσει την κυριαρχία της πατρίδας. «Την Πατρίδαν ουκ ελάττω παραδώσω» ορκίζονταν οι αρχαίοι αθηναίοι, «Το την Πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστί» είπε ο Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος και πέθανε μαχόμενος στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης . Αυτά λέει και απαιτεί η ιστορία μας. Αυτές είναι οι υποθήκες μας. Ουσιαστικά πρόκειται για προδοσία. Αυτοί που εμπνεύστηκαν, προκάλεσαν, συμμετείχαν στην τέλεση του αδικήματος της εκχώρησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων του Ελληνικού Κράτους θα πρέπει να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν έτσι ώστε να αδρανοποιηθούν και να μην μπορέσουν να ολοκληρώσουν την εκχώρηση της κυριαρχίας, αν μέχρι τώρα είναι μερική. Είναι επιβεβλημένο να καταδειχτούν οι εκχωρούντες την κυριαρχία, γιατί αν αφεθούν, θα συνεχίσουν το προδοτικό τους έργο μέχρι την ολοκληρωτική εκχώρηση, την κατάλυση δηλαδή του Ελληνικού Κράτους. Επείγει να τους αφαιρεθεί η εξουσία πάση θυσία. Θέλω να πιστεύω ότι το Ελληνικό Κράτος μέχρι αυτήν την στιγμή είναι όντως κράτος και όχι κράτος-μαριονέττα.
Γιατί φτάσαμε στην κατάσταση αυτήν; Οι λόγοι είναι πάμπολλοι, εδώ θα αναφερθούμε μόνο στους οικονομικούς.
Τα κράτη ως «οντότητες που ασκούν εξουσία σε κοινωνίες ατόμων» (1), μετέρχονται οικονομικών πόρων (χρειάζονται χρήματα) για να μπορούν να ασκούν αυτήν την εξουσία και να υπηρετούν την κοινωνία την οποία εξουσιάζουν. Τους οικονομικούς πόρους αποκτούν με εισπράξεις ή εισοδήματα (έσοδα) και διαθέτουν με δαπάνες (έξοδα).
Κρατικά έσοδα
Τα έσοδα του σύγχρονου κράτους προέρχονται απο της εξής πηγές:
Φορολογία (φόροι, δασμοί, τέλη κλπ)
Κρατική επιχειρηματικότητα
Δανεισμό (έκδοση ομολόγων)
Εθελοντικές δωρεές και χορηγίες προς το κράτος απο ιδιώτες ή αλλα κράτη.
Σκόπιμα θα αντιπαραβάλλω τις πηγές εσόδων του σύγχρονου κράτους με τις πηγές εσόδων στην αρχαία Ελλάδα:
Ποιοι ήταν οι τρόποι χρηματοδότησης των αρχαίων ελληνικών πόλεων - κρατών; αλλα και των κρατών των μετά- αλεξανδρινών διαδόχων;
Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία τα έσοδα προέρχονταν απο:
Φόρους (δεκάτη, χορηγίες)!
Η φορολογία και μόνο η φορολογία, υπό την μορφή αμέσων φόρων, όπως η δεκάτη και ειδικών αναγκαστικών εισφορών των πλουσίων προς το κράτος, των χορηγιών, ήταν η μονή τακτική πηγή εσόδων της αθηναϊκής πολιτείας.
Επικουρικά υπήρχαν και κρατικά διαθέσιμα που προέρχονταν απο αναθήματα προς τα ιερά της πόλεως. Έχουμε για παράδειγμα το ανάθημα δυο χρυσών πλακών προς ιερό της Ακρόπολης απο τον Θουκυδίδη που αν και εξόριστος είχε στείλει τις πλάκες απο τα ορυχεία του της Σκαπτής Ύλης στην Μακεδονία που διέμενε (5). Τα αναθήματα τα εκποιούσαν μόνο σε έκτακτες κρίσιμες για την ύπαρξη του κράτους καταστάσεις.
Αυτό που πρέπει να τονισθεί είναι ότι οι χορηγίες ήταν αναγκαστικές, δεν παρακαλούσαν τον πλούσιο αθηναίο να προσφέρει κάτι, του το επέβαλαν αναγκαστικά, κάνοντας χρήση της κρατικής εξουσίας. Στην σύγχρονη Ελλάδα είχαμε χορηγίες αλλα ήταν εθελούσιες, και δίνονταν συνήθως μετά απο παράκληση, (πχ ο εθνικός ευεργέτης Αβέρωφ πρόσφερε εθελοντικά απο πατριωτισμό το ποσό που χρειαζόταν για να αγοραστεί το ομώνυμο θωρηκτό, η ναυαρχίδα του ελληνικού στόλου στις νικηφόρες αναμετρήσεις με τους τούρκους). Λέγεται ότι στην αρχαία Αθήνα, αν αυτός που του ζητούσαν να προσφέρει για να ναυπηγηθεί μια τριήρη, πρόβαλε αντιρρήσεις, λέγοντας ότι ο τάδε είναι πλουσιότερος απο αυτόν τους επέβαλαν να ανταλλάξουν τις περιουσίες, αυτό γινόταν σπάνια αφού αυτός που του είχε επιβληθεί η χορηγία δεχόταν τελικά να αναλάβει την κατασκευή της τριήρης, αφού η ανταλλαγή των περιουσιών δεν τον συνέφερε. Φαίνεται ότι οι εφοριακοί και οι ορκωτοί λογιστές της αρχαίας Αθήνας εκτός απο τιμιότητα διέθεταν και επαρκή γνώση της οικονομικής κατάστασης των φορολογουμένων, κάτι που δύσκολα συναντάμε σήμερα στους εφοριακούς της Γραικυλικής Ψωροκώσταινας. (Ζητώ συγγνώμη απο τους αναγνώστες μου, αλλα σεμνυνόμενος την Αρχαία Ελλάδα, αντιμετωπίζω φοβερή δυσκολία να αποκαλώ Ελλάδα αυτό το «κράτος - πράγμα» του οποίου σήμερα είμαι υπήκοος).
Στο σημείο αυτό μπαίνω στον πυρήνα της άποψης που διατυπώνω με αυτό το άρθρο:
Στην αρχαία Ελλάδα το κράτος δεν δανειζόταν, εισέπραττε εξουσιαστικά φορολογώντας. ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΟΥΣΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΖΟΜΕΝΟ απο καμιά «αγορά» απο κανένα «χρηματοπιστωτικό σύστημα» απο κανέναν «κερδοσκόπο». Και παρά την συσκότιση και την σύγχυση των εννοιών που συνεχώς και αδιάλειπτα γίνεται στις μέρες μας πρέπει να γνωρίζεις αγαπητέ αναγνώστη ότι δεν υπάρχει αγορά ή χρηματοπιστωτικό σύστημα χωρίς κερδοσκόπους αφού προϋπόθεση και σκοπός της λειτουργίας των «θεσμών» αυτών είναι το κέρδος. Οι κερδοσκόποι δεν μπορούν να υπάρξουν πουθενά αλλού έξω απο την αγορά και το χρηματοπιστωτικό σύστημα (την αγορά χρήματος δηλαδή), όλοι στην αγορά είναι κερδοσκόποι, κανένας δεν είναι χασοσκόπος. Όμως σκόπιμα συσκοτίζουν τα πράγματα αφού, όπως λέει ο Θουκυδίδης (Γ, 82), «ακόμα και την καθιερωμένη σημασία των λέξεων ως προς τις πράξεις την αλλάζουν αυθαίρετα...).
Τα σύγχρονα κράτη χρησιμοποιούν λοιπόν κατ’ εξοχήν τον δανεισμό για την χρηματοδότηση τους χωρίς βέβαια να αναφέρεται ότι ο δανεισμός γίνεται συνήθως υπό καθεστώς εκβιασμών, κερδοσκοπικών πιέσεων και άνομων συναλλαγών μεταξύ εκπροσώπων του κράτους και των δανειστών του. Φυσικά δεν υπάρχει νομοθετική πρόβλεψη για να αντιμετωπίζονται τέτοιες καταστάσεις, λες και ο δανεισμός γίνεται για χάρη και μόνο για χάρη των κερδοσκόπων δανειστών, έτσι ώστε αυτοί να έχουν υπέρογκα κέρδη. Αφού σε τελευταία ανάλυση το κράτος θα εξοφλήσει κάποτε τους δανειστές του εισπράττοντας απο τους φορολογούμενους και θα πληρώσει τα δανεισμένα ποσά επιβαρυμένα με τους υπερβολικούς τόκους, τόκους υπερημερίας, σπρεντ, ασφάλιστρα και ένα σωρό απο παρόμοιες επιβαρύνσεις.
Όμως γιατί να επιβαρύνεται ο τελικός και εν κατακλείδι πληρωτής δηλαδή ο φορολογούμενος πολίτης αυτά τα επιπλέον κέρδη των κερδοσκόπων απο τον δανεισμό, ενώ αν εξ αρχής γινόταν άμεση φορολόγηση θα είχαν αποφευχθεί;;; Γιατί δεν γίνεται όπως π.χ. στο αρχαίο αθηναϊκό κράτος;;;
Η ανάγκη του δανεισμού προκύπτει λογικά στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει η απαραίτητη οικονομικοτεχνική υποδομή για να είναι δυνατή η είσπραξη φόρων. Αυτά ισχύουν για:
- Ένα κράτος που μόλις έχει συνταχθεί σε πολιτειακή οντότητα και η οικονομία που παραλαμβάνει βρίσκεται σε πρωτόγονη κατάσταση, εφόσον δεν επαρκούν οι χορηγίες και η εξωτερική βοήθεια που του έχουν δοθεί (π.χ. το Ελληνικό κράτος κατά την Επανάσταση του 21)
- Μια χώρα (κράτος) που απο πόλεμο ή φυσικές καταστροφές έχει υποστεί μεγάλη ή ολική καταστροφή των παραγωγικών της πόρων και των οικονομικοτεχνικών της υποδομών (π.χ. Ελλάδα μετά τον Β Π. Πόλεμο και τον εμφύλιο, Αιτή μετά τους σεισμούς)
- Νεοπαγή κράτη που συστήθηκαν μετά την αποχώρηση αποικιοκρατικών δυνάμεων που απλά καταλήστευαν τους πρωτογενής πόρους στις επικράτειες που κατείχαν χωρίς να αφήσουν πίσω τους κάποια αξιόλογη οικονομικοτεχνική υποδομή (π.χ. πολλά αφρικανικά κράτη).
Δεν είναι δυνατόν μόνο με κασμάδες, φτυάρια, πρωτόγονους αργαλειούς, γεράνια, βότανα και τόξα ή δόρατα ή έστω λιανοτούφεκα, να στηθούν δίκτυα εξυπηρέτησης για την ενέργεια, τις επικοινωνίες, την ύδρευση, την υγεία και την κοινωνική μέριμνα αλλα ούτε και να εξυπηρετηθεί η σύγχρονη άμυνα που δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η πιο απαιτητική. Αυτά ισχύουν για τα κράτη που βρίσκονται στην κατάσταση της απόλυτης ένδειας. Στις περιπτώσεις αυτές η λύση δίνεται μονό απο εξωτερική (δωρεάν;;) βοήθεια ή εξωτερικό δανεισμό!
Όμως τι ανάγκες δανεισμού έχει ένα σύγχρονο αναπτυγμένο ή αναπτυσσόμενο κράτος που η οικονομία του λειτουργεί και που το απαραίτητο φορολογικό υπόστρωμα μπορεί να ανευρεθεί στον πληθυσμό του;;
Γιατί δανείζεται αντί να εισπράττει εξ αρχής φόρους;;
- Ένας λόγος είναι ότι οι φόροι προκαλούν δυσαρέσκεια στους ψηφοφόρους-πολίτες και οι πολιτικοί προτιμούν για τον λόγο αυτόν να δανείζονται, (αφού οι επικοινωνιακές συνέπειες είναι ελάχιστες), και να μεταθέτουν το φορτίο της εξόφλησης των δανείων και των τόκων τους στο μέλλον και στους ώμους άλλων. Σε περιπτώσεις κρατών όπως η Ελλάδα είναι άλλωστε και πολύ δύσκολος αν όχι αδύνατος ο εντοπισμός και η σύλληψη για κάποια είδη φόρων.
- Ένας άλλος λόγος (ίσως ο κυριότερος) είναι ότι κατά τον δανεισμό μπορούν να δοθούν και να μοιραστούν μίζες ανάμεσα στους πολιτικούς και τους μεσάζοντες που είναι τόσο μεγαλύτερες όσο μεγαλύτερος είναι ο όγκος των δανειζομένων ποσών. Αυτό δημιουργεί την τάση για δανεισμούς κατά πολύ υψηλότερους απο το απαραίτητο με συνέπεια τον υπερδανεισμό.
Για να επιτευχτεί αυτός ο υπερδανεισμός, που σε τελευταία ανάλυση δεν ωφελεί τα συμφέροντα της χώρας αλλα τα συμφέροντα όσων εμπλέκονται στην παρασιτική αυτή σχέση, προτείνονται αναπτυξιακά ή αλλα έργα που ξεπερνούν κατά πολύ τις ανάγκες της δανειζόμενης χώρας. Εκεί υπεισέρχονται και «οι πολιτικοί δολοφόνοι» για να εξουδετερώσουν πολιτικούς που αντιστέκονται στην εγκαθίδρυση του φαύλου αυτού παρασιτικού συστήματος και να τους αντικαταστήσουν με πολιτικούς πρόθυμους να εξυπηρετήσουν αυτό το σύστημα. Τελική συνέπεια είναι η μόνιμη εξάρτηση της χώρας απο τους δανειστές της.
Στην φύση, στην σχέση παρασιτούμενου και παρασίτου ο παρασιτισμός δεν είναι τόσο έντονος ώστε να εξαντλεί μέχρι φυσικής εξόντωσης τον παρασιτούμενο. Όμως αυτό συμβαίνει αρκετές φορές με συνέπεια την εξόντωση και των δυο, δεδομένου ότι συχνά υπάρχει αποκλειστική σχέση, δηλαδή το παράσιτο απομυζά αποκλειστικά ένα παρασιτούμενο και δεν μπορεί να τον εγκαταλείψει για να μεταβεί σε νέο θύμα. Στα κράτη και τις ανθρώπινες κοινωνίες δεν συμβαίνει αυτό, το παρασιτικό πιστωτικό σύστημα παρασιτεί επί πολλών συγχρόνως κρατών με συνέπεια αυτό να μην καταστρέφεται όταν κάποια απο αυτά καταρρέουν, αλλα αντίθετα να παχύνεται σαν άλλος ευτραφής Γαργαντούας.
Για το κράτος-θύμα ο δανεισμός λειτουργεί σαν χιονοστιβάδα και φτάνουμε στην κατάσταση που το σύνολο του εθνικού εισοδήματος να μην επαρκεί για την εξυπηρέτηση των δανείων, και η χώρα αργά ή γρήγορα αναγκάζεται σε πτώχευση, συνήθως τίθεται υπό τον οικονομικό έλεγχο των δανειστών της. Είναι η στιγμή που η χιονοστιβάδα σκάει στο κατώτερο επίπεδο με όλη την καταστροφική της δύναμη. Η συνάρτηση μεγέθυνσης του χρέους δεν είναι γραμμική αλλα έχει απο μαθηματική άποψη δυναμικό ή και εκθετικό χαρακτήρα.
Η μη ύπαρξη γραμμικής συναρτησιακής σχέσης, πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψη κατά την σύγκριση του όγκου του δανείου διαχρονικά. Πάντα ο τελευταίος διαχειριστής θα αφήνει πίσω του ένα κατά πολύ ογκωδέστερο χρέος απο κάθε προηγούμενο διαχειριστή, απο ότι θα άφηνε αν η συνάρτηση ήταν γραμμική. Οι φύσει λαϊκιστές πολιτικοί μας παραβλέπουν ή υποκρύπτουν αυτό το γεγονός.
Απο την παραπάνω περιληπτική ανάπτυξη, στο ερώτημα γιατί γίνεται ο δανεισμός;; προκύπτει αβίαστα η εξής απλή απάντηση!
Ο δανεισμός γίνεται: ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΧΥΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ!
Το σύστημα αυτό επιβλήθηκε απο την εποχή του Μεσαίωνα! Στις μέρες μας έχει αναπτυχτεί σε τρομακτικό βαθμό και έχει καταστήσει τα σύγχρονα κράτη απλούς υπηρέτες του!
Ας δούμε με μια περιληπτική περιγραφή πως φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο.
Κατά το πέρασμα απο το φεουδαλικό σύστημα στην αστική οικονομία με την ανάπτυξη των πόλεων στην Ευρώπη και την ανάπτυξη του εμπορίου εμφανιστήκαν και οι πρώτες μορφές δανεισμού και πιστωτικής χρηματοδότησης. Αρχικά λογω της επικινδυνότητας των χερσαίων αλλα και των θαλάσσιων μεταφορών απο ληστές και πειρατές αναλάμβαναν κάποιοι (οι πρώτοι τραπεζίτες) να καταβάλουν στον τόπο αγοράς το αντίτιμο των προϊόντων, απαλλάσσοντας έτσι τους εμπόρους απο τους κινδύνους της μεταφοράς χρημάτων, οι έμποροι εν τω μεταξύ είχαν καταβάλλει το αντίτιμο των εμπορευμάτων που αγόραζαν σε συνεργαζόμενους τραπεζίτες που λειτουργούσαν εκεί που είχαν την έδρα των εμπορικών τους δραστηριοτήτων. Αργότερα οι πιστωτικές και δανειοδοτικές εξυπηρετήσεις επεκτάθηκαν και σε άλλες δραστηριότητες με ταυτόχρονη την ανάπτυξη της κατάθεσης στις τράπεζες των κερδών απο το εμπόριο και αργότερα την βιομηχανία. Παράλληλα με το τραπεζικό χρηματοπιστωτικό σύστημα αναπτυσσόταν και το σύστημα των ασφαλειών που ξεκίνησαν αρχικά σαν στοιχήματα για τον ασφαλή κατάπλου των πλοίων με τα εμπορεύματα στα λιμάνια προορισμού.
Έμποροι και χρηματιστές γίνονταν αυτοί που κατ’ αρχήν τους το επέτρεπε οι θρησκεία τους. Ο χριστιανισμός απαγόρευε αυστηρά την είσπραξη τόκων θεωρώντας τον τοκισμό βαρύ αμάρτημα. Αντίθετα οι εβραίοι δεν είχαν κανένα θρησκευτικό κώλυμα, αλλα αντίθετα παραίνεση απο την Παλαιά Διαθήκη (3), έτσι ανέλαβαν αυτοί κυρίως τον δανεισμό με αποτέλεσμα να αποκτήσουν σύντομα τεράστια πλούτη. Η καχυποψία και το μίσος που επικρατούσαν μεταξύ εβραίων και χριστιανών διευρυνθήκαν. Χαρακτηριστική είναι απο την λογοτεχνία της εποχής η περιγραφή του Shylock στον «Έμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ. Δεν ήταν όμως μόνο εβραίοι αυτοί που αποτέλεσαν την τάξη των νεόπλουτων αστών. Ένας απο τους λόγους (ο κύριος) που έγινε η Εκκλησιαστική Μεταρρύθμιση ήταν η ανάγκη των αστών να αποδεσμευτούν απο τις απαγορεύσεις που επέβαλε η Καθολική Εκκλησία. Έτσι προέκυψε αρχικά ο Λουθηρανισμός, για να ακολουθήσει μια ολόκληρη πανίδα απο χριστιανικές αιρέσεις ή ρεύματα που με την γενική ονομασία Προτεσταντισμός κυριολεκτικά καθιερώνει την επιχειρηματική δράση και την κερδοσκοπία, ανάγοντας τις σε ιερό καθήκον (4).
Οι ευγενείς ανίκανοι να παρακολουθήσουν αυτήν την εξέλιξη, εξ αίτιας της κοινωνικής «χαρακτηροδομής» τους, δηλαδή των συνηθειών, των προλήψεων και των πεποιθήσεων αλλά και της υπεροψίας που τους διακατείχαν, κατέφευγαν στον δανεισμό, πτώχευαν και έχαναν τις περιουσίες τους που τις έπαιρναν οι έμποροι και οι χρηματιστές. Μάλιστα οι μεγαλοαστοί έμποροι και χρηματιστές απαιτούσαν να σπουδάζουν τα παιδιά τους στα πανεπιστήμια που μέχρι τότε προορίζονταν αποκλειστικά για τους ευγενείς, προσφέροντας συνάμα και σημαντικά ποσά. Τότε λέγεται ότι προκλήθηκε το εξής μικρό πρόβλημα: Στα βιβλία εγγραφής των πανεπιστημίων της Αγγλίας (Κέιμπριτζ) οι νεαροί γόνοι των ευγενών εγγράφονταν με αναφορά στους τίτλους ευγενείας που κατείχαν οι γονείς τους. Τα παιδιά των αστών δεν είχαν τίτλους ευγενείας, έτσι στην αντίστοιχη στήλη εγγραφής αναγράφονταν η λέξη snob, που είναι ακρωνύμιο των λέξεων: sine nobilitas (άνευ τίτλου), το ακρωνύμιο αυτό λογω της υποδεούς συμπεριφοράς των φοιτητών που προέρχονταν απο την τάξη των πληβείων κατάντησε να σημαίνει τον κομπλεξικό, αυτόν που προσπαθεί να ξεπεράσει το αίσθημα κατωτερότητας που τον διακατέχει κάνοντας τον σπουδαίο, φερόμενος αλαζονικά.
Συνέπειες αυτής της εξέλιξης ήταν η ενίσχυση της κεντρικής εξουσίας έναντι των φεουδαρχών, συρρίκνωση των φέουδων λογω της καταχρέωσης τους, η ανάπτυξη των εμπορικών αρχικά και στην συνέχεια και βιομηχανικών πόλεων με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, αλλα όπως είπαμε και η γιγάντωση αυτού που μας απασχολεί εδώ: του τραπεζιτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος που διψώντας για περισσότερα και μεγαλύτερα κέρδη επεξέτεινε τις δραστηριότητες του όπου αυτό ήταν δυνατό, έτσι οι τραπεζίτες άρχισαν να δανείζουν και τα κράτη, ας μην ξεχνάμε ότι και τα φέουδα που γρήγορα κατατροπώθηκαν απο τον δανεισμό ήταν κρατικές οντότητες. Τώρα όμως δανείζονταν και οι κεντρικοί εξουσιαστές, οι βασιλιάδες και αυτοκράτορες της Ευρώπης. Ο σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής για τα έξοδα της εκστρατείας του κατά της Ουγγαρίας και της πολιορκίας για την κατάληψη της Βουδαπέστης (2) δανείστηκε απο εβραίους χρηματιστές οι όποιοι του ζήτησαν και πήραν ως αντίτιμο την Θεσσαλονίκη. Υπάρχει και τέτοιο σουλτανικό φερμάνι, έτσι για να ξέρουν οι αξιότιμοι κκ. δικαστές μας, που με βάση τα σουλτανικά φιρμάνια χαρίζουν εκτάσεις στις διάφορες μονές αρπακτικών καλογέρων.
Μια και μιλήσαμε πάλι για τους εβραίους θα πρέπει εδώ να επαναληφθεί ότι η χριστιανική θρησκεία απαγόρευε στους χριστιανούς να δανείζουν με τόκο, ενώ αντίθετα η Παλαιά Διαθήκη (3) συνιστούσε στους εβραίους να δανείζουν αλλα να μην δανείζονται. Αυτές ήταν οι θεήλατες υποδείξεις, σε μια θεοκρατούμενη Ευρώπη που έβγαινε απο τα βαθιά σκοτάδια του μεσαίωνα που την είχε βυθίσει ο χριστιανισμός, και που η ανυπακοή στις εντολές της εκκλησίας σήμαινε ακόμα και θάνατο και το χειρότερο, όπως το βίωναν οι τότε χριστιανοί, αφορισμό, που συνεπαγόταν καταδίκη στην αιώνια κόλαση (4). Για τους λόγους αυτούς οι εβραίοι κυριάρχησαν γρήγορα στο τραπεζικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Οι μεγάλες εβραϊκές οικογένειες τραπεζιτών, χρηματιστών και κοσμηματοπωλών, αίρουν απο τότε την καταγωγή τους. Σκεφτείτε ότι σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες οι λέξεις που χρησιμοποιούνται για τους πολύτιμους λίθους, τα κοσμήματα και το κοσμηματοπωλείο είναι ισόμορφες με τις αγγλικές λέξεις jewelry και jeweler’s, το εμπόρευμα δηλαδή και το μαγαζί του εβραίου.
Στις μέρες μας με τον σύγχρονο άκρατα φιλελεύθερο ή καλύτερα ασύδοτο καπιταλισμό, η εξάρτηση των κρατών απο το τραπεζικό σύστημα έχει πάρει καταθλιπτικές διαστάσεις. Η πραγματική εξουσία δεν βρίσκεται στα κράτη αλλα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αυτό παίρνει τις αποφάσεις για τις κηρύξεις πόλεμων, για τις επεμβάσεις, για τις μορφές ενέργειας που θα χρησιμοποιηθούν, για τα οπλικά συστήματα που θα παραχθούν, προκαλεί πτωχεύσεις χωρών και παγκόσμια κραχ, αδίστακτο, απάνθρωπο, μη έχοντας να προσφέρει στην ανθρωπότητα τίποτα άλλο παρά προοπτικές δυστυχίας.
Σημειώσεις:
(1) Ορισμός του κράτους που δίνεται απο την σχολή της θετικής πολιτειολογίας με εκφραστές τους Jelinek και Labant, με εδώ εκπρόσωπο της τον καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Βεζανή.
(2) Ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής νίκησε τον βασιλιά Λουδοβίκο τον ΙΙ της Ουγγαρίας και της Βοημίας στην μάχη του Μοχάκ στις 29 Αυγούστου 1526
(3) «Διότι Κύριος ο Θεός σου θέλει σε ευλογήσει καθώς υπεσχέθη εις σε και θέλεις δανείζει εις πολλά έθνη, συ όμως δεν θέλεις δανείζεσθαι, και θέλεις βασιλεύσει επί πολλά έθνη» (Δευτερονόμιον ΙΕ΄ 6).
(4) Δες: Μαξ Βέμπερ: «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού», Παν. Κονδύλη: «ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός», τόμος Β, σελίδα 210 κ.α..
(5) Luciano Canfora: «Το Θουκιδίδειο Ζήτημα»
Συνεχίζεται ...
Γιάννης Αλεξάκης
(Εκηβόλος)
