ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙ ΤΟΥΣ ΥΠΗΚΟΟΥΣ ΤΟΥ
Απο ανάγνωση σουηδικών και άλλων ευρωπαϊκών εφημερίδων διαπίστωσα ότι τις χώρες αυτές απασχολεί έντονα η προοπτική οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας. Βλέπουν σαν εφιάλτη την περίπτωση που το ελληνικό δημόσιο ανακοινώνει στάση πληρωμών προς τους δανειστές του. Αυτοί που θα υποφέρουν πιο πολύ είναι αυτοί που έχουν δανείσει τα περισσότερα. Θα κρατούν στα χεριά τους ανεξαργύρωτα, μη εξαργυρώσιμα ομολόγα και η αντίδραση θα είναι αλυσιδωτή. Εύλογοι οι φόβοι τους, όμως δεν κινδυνεύουν, παρά το ότι ή μάλλον ακριβώς επειδή, το ελληνικό δημόσιο είναι καλά εξασκημένο και συνηθισμένο σε επιλεκτικές στάσεις και αναστολές πληρωμών.
Στην Ελλάδα είναι πολύ συχνό το φαινόμενο ολόκληροι κλάδοι εργαζομένων, συνταξιούχων, εργολάβων δημοσίων έργων κλπ να περιμένουν απλήρωτοι για μήνες ή και χρόνια για δεδουλευμένα και παροχές που έχουν ολοκληρωθεί. Αυτό αποτελεί στάση ή έστω αναστολή πληρωμών που όμως δεν στρέφεται κατά δανειστών αλλα κατά πολιτών υποχειρίων του νεποτικού, γκοζταμπάσικου, σάπιου και υπό χρονία διάλυση ελληνικού κράτους, όντων δηλαδή που το ελληνικό κράτος ενώ εκ των συνθηκών ίδρυσης του (των συνταγματικών του διατάξεων) είναι προορισμένο να σέβεται, να προστατεύει και να τιμά, τα έχει του κλώτσου και του μπάτσου, μη εκπληρώνοντας έτσι μια απο τις προϋποθέσεις για να αποτελεί κράτος δικαίου.
Ακριβώς επειδή δεν αποτελεί κράτος δικαίου και λογω της παλιάς του συνήθειας να στρέφεται κατά των πλέον αδυνάτων απο τους υπηκόους του, σήμερα με την «σοσιαλιστική» του έκφανση, την κυβέρνηση δηλαδή του Πασοκ, επαναλαμβάνει τον εαυτό του.
Αν ακολουθούσε την λύση της εξόδου απο την ευρωζώνη, την επάνοδο στην δραχμή και στην συνεχεία την υποτίμηση της, αυτοί που θα υπέφεραν περισσότερο δεν θα ήταν οι μισθωτοί της χώρας αλλα οι δανειστές του, τα ανά τον κόσμο δηλαδή πιστωτικά ιδρύματα κάτοχοι των ομολόγων του, που θα πληρωνόταν σε δραχμές αντίστοιχης με το ευρώ ονομαστικής αλλα μειωμένης πραγματικής αξίας ανάλογα με το ποσοστό της υποτίμησης. Πέραν βέβαια του γεγονότος ότι η υποτιμημένη δραχμή θα βελτίωνε τις εξαγωγές, την ανταγωνιστικότητα και τελικά την ανάπτυξη της χώρας.
Όμως η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου προστάτεψε τα χαϊδεμένα παιδιά των πατρώνων της, τα πιστωτικά δηλαδή ιδρύματα και τις τράπεζες ανά τον κόσμο με τις οποίες το ελληνικό κράτος είχε, πολλές φορές καταδολιευτικές, συναλλαγές και δεν επέτρεψε η κυβέρνηση να μειωθούν ούτε κατ' ελάχιστο τα κέρδη τους, λογω εξόφλησης με υποτιμημένο νόμισμα, επιπίπτοντας όπως πάντα στο μόνιμο θύμα του ελληνικού κράτους: την εργατική τάξη της χώρας.
Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου βέβαια δεν αφίσταται κατά το ελάχιστο απο την οικογενειακή παράδοση. Θυμάστε άραγε ή μήπως γνωρίζετε το ανεκδιήγητο δίδυμο των φράσεων του παππού του; «Κηρύσσομεν την Λαοκρατίαν!» και μετά απο μερικές εβδομάδες «Ετσουβαλιάσαμεν τους κομμουνιστάς!»; Δυστυχώς βέβαια οι νεώτεροι τουλάχιστον απο σας δεν γνωρίζουν το απόφθεγμα του Βενιζέλου, του Ελευθερίου, όχι του Βαγγέλη, «έξεστι Παπανδρέου ασχημονείν».
ΕΡΩΤΗΜΑ: Ως πότε κοιμισμένε λαέ θα επιτρέπεις στους Παπανδρέου και στους επιγόνους των υπολοίπων οικογενειακών βαρονιών, να ασχημονούν πάνω σου;;
Νομίζεις ότι έχεις καταργήσει την βασιλεία και όμως επιλέγεις τους κυβερνήτες σου με κληρονομικά κριτήρια!!
Γιάννης Αλεξάκης
Κυριακή 9 Μαΐου 2010
Δευτέρα 3 Μαΐου 2010
ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ:
Το 1897 όπως και το 2010 ήταν ένα καταθλιπτικό για τον ελληνισμό έτος. Μετά τον χαμένο ελληνοτουρκικό πόλεμο επιβλήθηκε τότε όπως και τώρα ο ΔΟΕ (τότε τον έλεγαν Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, τώρα το λένε ΔΝΤ) (1).
Τότε όπως και τώρα οι φαύλοι πολιτικοί δεν είχαν την δύναμη ή την διάθεση (δεν τους είχε καν μπει η ιδέα) να διακόψουν την φαυλότητα τους και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Τότε οι αξιωματικοί του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» στασίασαν στο Γουδί* και ζήτησαν αλλαγή πολιτικής πλεύσης, επέβαλλαν σαν πρωτεργάτη της νέας πολίτικης περιόδου τον Ελευθέριο Βενιζέλο κλείνοντας έτσι την περίοδο της φαυλοκρατίας (2).
Τώρα την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές ακούω στην τηλεόραση στην εκπομπή της Πόπης Τσαπανίδου ότι ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος» καλεί σε σιωπηλή διαμαρτυρία στο Μοναστηράκι. Εύχομαι με όλη μου την ψυχή να μπορέσουν τώρα όπως και τότε να κάνουν κάτι, να γνωρίζουν ότι θα έχουν ολόψυχο συμπαραστάτη τον ελληνικό λαό και ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Γιάννης Αλεξάκης
Εκηβόλος
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
(1)
Λόγω της παραπάνω εξέλιξης η Ελλάδα θα κηρύξει πτώχευση και αδυναμία εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους της, με βασική συνέπεια την επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Τούτο θα έχει σημαντική επίπτωση στη διεθνή εικόνα της χώρας αλλά, ταυτόχρονα, θα βοηθήσει στο «νοικοκύρεμα» των οικονομικών της. Χωρίς βέβαια να πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα στην Επιτροπή Διεθνούς Ελέγχου, η Ελλάδα θα ανακάμψει σχετικά γρήγορα, ενώ τα έτη 1910 και 1911 οι ισολογισμοί της θα είναι πλεονασματικοί (20 εκατομμύρια δραχμές αθροιστικά). Η σχετικά καλή πορεία της ελληνικής οικονομίας και η ορθολογικότερη χρήση των πόρων του κράτους μέχρι το ξέσπασμα των Βαλκανικών Πολέμων θα αποτελέσει ίσως τη σημαντικότερη παράμετρο για την επιτυχή εξέλιξη των τελευταίων. Οι στρατιωτικές επιτυχίες θα φέρουν την Ελλάδα ενισχυμένη γεωγραφικά και πληθυσμιακά στην περίοδο του Μεσοπολέμου.
ΣΩΤΗΡΗ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Η ελληνική οικονομία και η κρίση του Μεσοπολέμου
(2)
1909-2009: 100 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΦΕΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΓΟΥΔΙ*...
...
... Έτσι τον Αύγουστο του 1909 ξεσπά στην Αθήνα στρατιωτική επανάσταση στο Γουδί*. Παραιτείται η κυβέρνηση Ράλλη και σχηματίζεται καινούργια υπό τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη. Όμως, επειδή έχει δημιουργηθεί πολιτικό αδιέξοδο, ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος (η οργάνωση των αξιωματικών που είχε κάνει την επανάσταση), ο οποίος είχε απόλυτη εξουσία, προσκαλεί τον Βενιζέλο από την Κρήτη να αναλάβει την πρωθυπουργία.
Αυτός ήταν η ψυχή του Έθνους! Ο Μεσσίας της Εθνικής μας Απολύτρωσης! ...
...Ήλθε λοιπόν στην Αθήνα ο Βενιζέλος και, αφού είχε διαβουλεύσεις με τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο και με εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου, εισηγήθηκε τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης και τη σύγκληση μεταρρυθμιστικής Βουλής. Η Βουλή αυτή, όμως, θεωρήθηκε ότι θα μπορούσε να αποτελέσει κίνδυνο για το καθεστώς. Ο Βενιζέλος σταμάτησε τότε όλες τις επαφές του κι ετοιμαζόταν να γυρίσει στην Κρήτη. Ο Γεώργιος Α΄, φοβούμενος κλιμάκωση της κρίσης, συγκάλεσε συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, οι οποίοι του συνέστησαν να δεχθεί τη λύση Βενιζέλου. Ο βασιλιάς, μετά από πολλές αναβολές, συμφώνησε και ανέθεσε στον Στέφανο Δραγούμη (ήταν υπόδειξη του Βενιζέλου) να σχηματίσει κυβέρνηση που θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές.
Νίκος Μαστοράκης,
Καθηγητής Πολυτεχνείου Σόφιας,
3 Μαρτίου 2009
Σημειώσεις:
* Αντί "στο Γουδί" θα πρέπει να αναγράφεται "στου Γουδή" απο το επίθετο ιδιοκτήτη της περιοχής.
Το 1897 όπως και το 2010 ήταν ένα καταθλιπτικό για τον ελληνισμό έτος. Μετά τον χαμένο ελληνοτουρκικό πόλεμο επιβλήθηκε τότε όπως και τώρα ο ΔΟΕ (τότε τον έλεγαν Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, τώρα το λένε ΔΝΤ) (1).
Τότε όπως και τώρα οι φαύλοι πολιτικοί δεν είχαν την δύναμη ή την διάθεση (δεν τους είχε καν μπει η ιδέα) να διακόψουν την φαυλότητα τους και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Τότε οι αξιωματικοί του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» στασίασαν στο Γουδί* και ζήτησαν αλλαγή πολιτικής πλεύσης, επέβαλλαν σαν πρωτεργάτη της νέας πολίτικης περιόδου τον Ελευθέριο Βενιζέλο κλείνοντας έτσι την περίοδο της φαυλοκρατίας (2).
Τώρα την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές ακούω στην τηλεόραση στην εκπομπή της Πόπης Τσαπανίδου ότι ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος» καλεί σε σιωπηλή διαμαρτυρία στο Μοναστηράκι. Εύχομαι με όλη μου την ψυχή να μπορέσουν τώρα όπως και τότε να κάνουν κάτι, να γνωρίζουν ότι θα έχουν ολόψυχο συμπαραστάτη τον ελληνικό λαό και ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Γιάννης Αλεξάκης
Εκηβόλος
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
(1)
Λόγω της παραπάνω εξέλιξης η Ελλάδα θα κηρύξει πτώχευση και αδυναμία εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους της, με βασική συνέπεια την επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Τούτο θα έχει σημαντική επίπτωση στη διεθνή εικόνα της χώρας αλλά, ταυτόχρονα, θα βοηθήσει στο «νοικοκύρεμα» των οικονομικών της. Χωρίς βέβαια να πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα στην Επιτροπή Διεθνούς Ελέγχου, η Ελλάδα θα ανακάμψει σχετικά γρήγορα, ενώ τα έτη 1910 και 1911 οι ισολογισμοί της θα είναι πλεονασματικοί (20 εκατομμύρια δραχμές αθροιστικά). Η σχετικά καλή πορεία της ελληνικής οικονομίας και η ορθολογικότερη χρήση των πόρων του κράτους μέχρι το ξέσπασμα των Βαλκανικών Πολέμων θα αποτελέσει ίσως τη σημαντικότερη παράμετρο για την επιτυχή εξέλιξη των τελευταίων. Οι στρατιωτικές επιτυχίες θα φέρουν την Ελλάδα ενισχυμένη γεωγραφικά και πληθυσμιακά στην περίοδο του Μεσοπολέμου.
ΣΩΤΗΡΗ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Η ελληνική οικονομία και η κρίση του Μεσοπολέμου
(2)
1909-2009: 100 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΦΕΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΓΟΥΔΙ*...
...
... Έτσι τον Αύγουστο του 1909 ξεσπά στην Αθήνα στρατιωτική επανάσταση στο Γουδί*. Παραιτείται η κυβέρνηση Ράλλη και σχηματίζεται καινούργια υπό τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη. Όμως, επειδή έχει δημιουργηθεί πολιτικό αδιέξοδο, ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος (η οργάνωση των αξιωματικών που είχε κάνει την επανάσταση), ο οποίος είχε απόλυτη εξουσία, προσκαλεί τον Βενιζέλο από την Κρήτη να αναλάβει την πρωθυπουργία.
Αυτός ήταν η ψυχή του Έθνους! Ο Μεσσίας της Εθνικής μας Απολύτρωσης! ...
...Ήλθε λοιπόν στην Αθήνα ο Βενιζέλος και, αφού είχε διαβουλεύσεις με τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο και με εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου, εισηγήθηκε τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης και τη σύγκληση μεταρρυθμιστικής Βουλής. Η Βουλή αυτή, όμως, θεωρήθηκε ότι θα μπορούσε να αποτελέσει κίνδυνο για το καθεστώς. Ο Βενιζέλος σταμάτησε τότε όλες τις επαφές του κι ετοιμαζόταν να γυρίσει στην Κρήτη. Ο Γεώργιος Α΄, φοβούμενος κλιμάκωση της κρίσης, συγκάλεσε συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, οι οποίοι του συνέστησαν να δεχθεί τη λύση Βενιζέλου. Ο βασιλιάς, μετά από πολλές αναβολές, συμφώνησε και ανέθεσε στον Στέφανο Δραγούμη (ήταν υπόδειξη του Βενιζέλου) να σχηματίσει κυβέρνηση που θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές.
Νίκος Μαστοράκης,
Καθηγητής Πολυτεχνείου Σόφιας,
3 Μαρτίου 2009
Σημειώσεις:
* Αντί "στο Γουδί" θα πρέπει να αναγράφεται "στου Γουδή" απο το επίθετο ιδιοκτήτη της περιοχής.
Σάββατο 1 Μαΐου 2010
Ενας κινεζος ελληνας
Τώρα που για άλλη μια φορά στην περίοδο της νέας προδοσίας που ενέσκηψε πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τους φίλους μας και να απαλλαγούμε από τους εχθρούς μας. Στο πνεύμα αυτό αναρτώ την παρουσίαση που έγινε από τον πρέσβη Μάνο Μεγαλοκονόμου ενός μεγάλου φίλου της Ελλάδας, μπορώ να πω ενός κινέζου έλληνα.
Ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ Ο ΛΟΥΌ
του κ. Μάνου Μεγαλοκονόμου, πρέσβη ε.τ.
Είκοσι χρόνια πέρασαν από τον θάνατο του μεγάλου φίλου της χώρας μας, του Λούο Νιανσένγκ. Μεγάλου φίλου της Ελλάδας και του πολιτιστικού της παρελθόντος κι’ ας μη τον γνωρίζει πολύς κόσμος στη χώρα μας. Σε μια εποχή που οι φίλοι της Ελλάδος μετριούνται στα δάκτυλα, σε μια εποχή όπου στο εσωτερικό κομπλεξικά ανθρωπάκια αγωνίζονται να υποβαθμίσουν την εθνική αυτοσυνειδησία των συμπατριωτών μας και αδηφάγα όρνεα μέσα και έξω από την πατρίδα μας απομυζούν κάθε της ικμάδα, έρχεται στον νου έντονη η ανάμνηση ενός ανθρώπου. Ενός ανθρώπου ξένου, μακρινού που έζησε με πάθος για την Ελλάδα, που επιβίωσε χάρη στην αγάπη του για την Ελλάδα, που πέρασε αυτή την αγάπη του σε εκατοντάδες εκατομμυρίων συμπατριώτες του. Και δεν αναφέρουμε το γεγονός μόνο για να τιμήσουμε τον εκπληκτικό αυτόν άνθρωπο αλλά και για να υπενθυμίσουμε για όσους το ξέχασαν την τρομερή, παντοτινή και παγκόσμια ισχύ της ελληνικής παράδοσης, της ελληνικής γραμματείας και του ελληνικού πνευματικού δυναμισμού.
Αν αναλογισθούμε την εποχή, για μας τους σημερινούς έλληνες, συνηθισμένους στην απόλυτη και συχνά άναρχη ελευθερία η εικόνα φαίνεται πιο απίστευτη κι’ από τις φανταστικές περιγραφές του Όργουελ. Η «Μεγάλη Μορφωτική Επανάσταση του Προλεταριάτου» στην Κίνα βρίσκεται στο απόγειό της. Οι Ερυθροφρουροί έχουν εξαπολυθεί και διώκουν και καταγγέλλουν καθηγητές και πνευματικούς ανθρώπους. Τα βιβλία καίγονται. Σύμφωνα με τις οδηγίες του κόμματος κλείνουν σχολεία, οι δάσκαλοι υποχρεούνται να δουλέψουν σε αγροτικές εργασίες και γενικά εξαπολύεται εκστρατεία για την καταστροφή των τεσσάρων «παλιών» της χώρας που είναι τα έθιμα, οι συνήθειες, η κουλτούρα και η σκέψη, πέραν της σκέψης του Μάο.
Και υπάρχει ένας άνθρωπος στην αχανή αυτή χώρα, μικρόσωμος εξηντάρης με φυσικό όλο ανθρωπιά χαμόγελο ακόμη και στον πιο μεγάλο πόνο. Ένας άνθρωπος που είναι, όπως όλοι στη χώρα του, στρατευμένος. Μέλος την Ερυθράς φρουράς γράφει μεγάλους χαρακτήρες, πολιτικά συνθήματα όλη μέρα σε τοίχους και σε αφίσες. Ενώνει τη φωνή του και πολεμάει όπως όλες οι «λαϊκές μάζες», εναντίον των «αντιδραστικών στοιχείων» μέχρι να πέσει το φως του ήλιου. Και, μετά, ξενυχτάει. Ξενυχτάει γιατί ζει τη νύχτα μια διαφορετική ζωή. Την πραγματική του ζωή. Μεταφράζει, διορθώνει, αντιγράφει στη γλώσσα του τους έλληνες κλασσικούς συγγραφείς. «¨Όταν ο κόσμος γύρω μου κοιμάται», αναφέρει ο ίδιος, «εγώ μεταφράζω και διορθώνω παλιές μου μεταφράσεις σε εποχή που απαγορεύεται ακόμη και η ανάγνωση. Γι’ αυτό έπρεπε να δουλεύω κρυφά». Και μεταφράζει Αισχύλο (Προμηθέα Δεσμώτη, Αγαμέμνονα, Αντιγόνη, Οιδίποδα Τύραννο, Οιδίποδα επί Κολωνώ), και μεταφράζει Αριστοτέλη, και μεταφράζει Αριστοφάνη (έξι Κωμωδίες), και μεταφράζει Ευριπίδη (έξι Τραγωδίες) και μεταφράζει Όμηρο. Την εποχή της Μορφωτικής Επανάστασης ολοκληρώνει και τελειοποιεί το έργο ζωής του αφού τα προηγούμενα σαράντα χρόνια δούλεψε για ν’ αποδώσει στη γλώσσα του, στα κινεζικά, τεράστιο μέρος της ελληνικής κλασσικής Γραμματείας. Εικοσιπέντε αρχαίες Ελληνικές Τραγωδίες και Κωμωδίες, το «Περί Ποιητικής» και την «Ρητορική» του Αριστοτέλη, τους Μύθους του Αισώπου. Αφού συνέγραψε δύο βιβλία το «Ελληνικό Δράμα» και το «Δοκίμια περί της Ελληνικής Ζωής και Πολιτισμού».
Μπορεί κανείς να πει ότι πολλοί είναι οι αξιόλογοι και πολυγραφότατοι μελετητές της Ελληνικής γραμματείας ανά τον κόσμο. Και είναι πράγματι χιλιάδες. Υπάρχουν όμως εδώ δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αναδεικνύουν την χωρίς υπερβολή μοναστικά αφοσιωμένη στην Ελλάδα μορφή του Λούο Νιανσένγκ. Το πρώτο είναι ότι εργάζεται ακατάπαυστα επί πενήντα χρόνια χωρίς να έχει ελπίδα να ιδεί ποτέ τα έργα του δημοσιευμένα, ιδίως στην τελευταία περίοδο της μορφωτικής Επανάστασης. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι ποτέ κανείς πνευματικός άνθρωπος δεν έκανε γνωστή την ελληνική γραμματεία μέσα σε ελάχιστα χρόνια σε τόσο τεράστιο κοινό, Ένα κοινό εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Γιατί η εποχή που μπόρεσε να δημοσιεύσει τα έργα του αλλά και να ανεβάσει τις μεταφρασμένες στα κινεζικά Τραγωδίες ήλθε επιτέλους στη δεκαετία του 80’. Όταν το 1986 η Κεντρική Ακαδημία Δράματος της Κίνας ανέβασε για πρώτη φορά τον Οιδίποδα Τύραννο ο Λούο Νιανσένγκ που ήταν και εκτελεστικός σύμβουλος της παράστασης αγωνιούσε. Δεν είχε καμιά προηγούμενη γνώση για το κατά πόσο θα ήταν αρεστή στο κινεζικό κοινό μια παράσταση τελείως ξένη για τα δικά του βιώματα και ενδιαφέροντα. Η επιτυχία όμως της παράστασης του έδωσε καινούργια φτερά και ενθουσιασμό. Δύο χρόνια αργότερα το Θέατρο του Χαρμπίν ανέβασε με σκηνοθέτη τον γιό του Λούο Τζινλίν, που ακόμη και σήμερα συνεχίζει το έργο του πατέρα του, την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Ο Λούο το είχε μεταφράσει πριν σαράντα χρόνια και η πρώτη αυτή παράσταση του έδωσε μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Παρά την ηλικία του, ήταν τότε ογδόντα πέντε ετών, είχε δηλώσει ότι ήλπιζε να δει πολλές ακόμη παραστάσεις των μεταφρασμένων από τον ίδιο κλασσικών έργων, «έργων που θα μπορούσαν όχι μόνο να ικανοποιήσουν καλλιτεχνικά το κοινό αλλά και να προσδώσουν νέα άνθηση στην θεατρική τέχνη του Έθνους μας (του κινεζικού έθνους)» είπε. «Καθώς η Τραγωδία έχει αποστολή να απαλύνει τον χαρακτήρα των ανθρώπων και να τους βοηθά να αντιλαμβάνονται βαθύτερα τον κόσμο και το νόημα της ζωής».
Τον Λούο Νιανσένγκ τον συνάντησα μόλις μετατέθηκα στην Κίνα στα τέλη του 1986. Άγνωστος ακόμη τότε στην Ελλάδα, αλλά με την πνευματική του εργασία σχεδόν ολοκληρωμένη, με αρκετά από τα έργα του δημοσιευμένα σε βιβλία που είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν στην Κίνα. Με τα χαμογελαστά του μάτια πίσω από στρόγγυλα γυαλιά και συγκινητική ταπεινοφροσύνη που έδειχνε το μεγαλείο του ανθρώπου ανταλλάξαμε πολλές σκέψεις που έδωσαν τροφή για μια προσπάθεια να γίνει το έργο του γνωστό και στη χώρα μας. Η συνέχεια, τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του, του έδωσαν ένα μέρος από τις ικανοποιήσεις που του όφειλε η επί πενήντα χρόνια αφοσιωμένη στο πνεύμα ζωή του. Τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, έγινε επίτιμος ερευνητής και καθηγητής του Ινστιτούτου Ξένης Λογοτεχνίας που υπάγεται στην Κινεζική Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών, και είδε εν ζωή να ανεβάζονται παραστάσεις έργων του στους Δελφούς μετά πρόσκληση του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών. Κάτι «που δεν είχε φαντασθεί ούτε στα πιο τρελά του όνειρα», όπως χαρακτηριστικά είπε ο ίδιος.
Όταν ήλθε στην Ελλάδα για να παραλάβει το άλλο τιμητικό του Δίπλωμα από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, αρρώστησε, κινδύνεψε και εισήχθη επειγόντως στο Νοσοκομείο όπου εγχειρίσθηκε. Είχαν τότε δημοσιευθεί αρκετά σχετικά για το έργο του και η Μελίνα Μερκούρη, Υπουργός τότε Πολιτισμού, τον επισκέφθηκε η ίδια στο κρεββάτι του νοσοκομείου. Επέστρεψε στην Κϊνα και σε συζητήσεις που κάναμε από κει και πέρα και μέχρι τον θάνατό του δεν έπαυσε να λέει, αναφερόμενος στην περιπέτεια της υγείας του: «Τόσα χρόνια που δούλευα για την διάδοση της λογοτεχνικής και πολιτιστικής παράδοσης της Ελλάδος στην Κϊνα ποτέ δεν φαντάσθηκα ότι θα έλθει μια μέρα η Ελλάδα να μου σώσει τη ζωή και να μου δώσει έτσι την ευκαιρία να εργασθώ ακόμη λίγα χρόνια γι’ αυτήν – και πάλι».
Μάνος Μεγαλοκονόμος*
Μάρτιος 2010
*Ο κ. Μάνος Μεγαλοκονόμος Πρέσβης ε.τ.
Διετέλεσε Πρέσβης της Ελλάδος στην Κίνα στα έτη 1986-1990
Ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ Ο ΛΟΥΌ
του κ. Μάνου Μεγαλοκονόμου, πρέσβη ε.τ.
Είκοσι χρόνια πέρασαν από τον θάνατο του μεγάλου φίλου της χώρας μας, του Λούο Νιανσένγκ. Μεγάλου φίλου της Ελλάδας και του πολιτιστικού της παρελθόντος κι’ ας μη τον γνωρίζει πολύς κόσμος στη χώρα μας. Σε μια εποχή που οι φίλοι της Ελλάδος μετριούνται στα δάκτυλα, σε μια εποχή όπου στο εσωτερικό κομπλεξικά ανθρωπάκια αγωνίζονται να υποβαθμίσουν την εθνική αυτοσυνειδησία των συμπατριωτών μας και αδηφάγα όρνεα μέσα και έξω από την πατρίδα μας απομυζούν κάθε της ικμάδα, έρχεται στον νου έντονη η ανάμνηση ενός ανθρώπου. Ενός ανθρώπου ξένου, μακρινού που έζησε με πάθος για την Ελλάδα, που επιβίωσε χάρη στην αγάπη του για την Ελλάδα, που πέρασε αυτή την αγάπη του σε εκατοντάδες εκατομμυρίων συμπατριώτες του. Και δεν αναφέρουμε το γεγονός μόνο για να τιμήσουμε τον εκπληκτικό αυτόν άνθρωπο αλλά και για να υπενθυμίσουμε για όσους το ξέχασαν την τρομερή, παντοτινή και παγκόσμια ισχύ της ελληνικής παράδοσης, της ελληνικής γραμματείας και του ελληνικού πνευματικού δυναμισμού.
Αν αναλογισθούμε την εποχή, για μας τους σημερινούς έλληνες, συνηθισμένους στην απόλυτη και συχνά άναρχη ελευθερία η εικόνα φαίνεται πιο απίστευτη κι’ από τις φανταστικές περιγραφές του Όργουελ. Η «Μεγάλη Μορφωτική Επανάσταση του Προλεταριάτου» στην Κίνα βρίσκεται στο απόγειό της. Οι Ερυθροφρουροί έχουν εξαπολυθεί και διώκουν και καταγγέλλουν καθηγητές και πνευματικούς ανθρώπους. Τα βιβλία καίγονται. Σύμφωνα με τις οδηγίες του κόμματος κλείνουν σχολεία, οι δάσκαλοι υποχρεούνται να δουλέψουν σε αγροτικές εργασίες και γενικά εξαπολύεται εκστρατεία για την καταστροφή των τεσσάρων «παλιών» της χώρας που είναι τα έθιμα, οι συνήθειες, η κουλτούρα και η σκέψη, πέραν της σκέψης του Μάο.
Και υπάρχει ένας άνθρωπος στην αχανή αυτή χώρα, μικρόσωμος εξηντάρης με φυσικό όλο ανθρωπιά χαμόγελο ακόμη και στον πιο μεγάλο πόνο. Ένας άνθρωπος που είναι, όπως όλοι στη χώρα του, στρατευμένος. Μέλος την Ερυθράς φρουράς γράφει μεγάλους χαρακτήρες, πολιτικά συνθήματα όλη μέρα σε τοίχους και σε αφίσες. Ενώνει τη φωνή του και πολεμάει όπως όλες οι «λαϊκές μάζες», εναντίον των «αντιδραστικών στοιχείων» μέχρι να πέσει το φως του ήλιου. Και, μετά, ξενυχτάει. Ξενυχτάει γιατί ζει τη νύχτα μια διαφορετική ζωή. Την πραγματική του ζωή. Μεταφράζει, διορθώνει, αντιγράφει στη γλώσσα του τους έλληνες κλασσικούς συγγραφείς. «¨Όταν ο κόσμος γύρω μου κοιμάται», αναφέρει ο ίδιος, «εγώ μεταφράζω και διορθώνω παλιές μου μεταφράσεις σε εποχή που απαγορεύεται ακόμη και η ανάγνωση. Γι’ αυτό έπρεπε να δουλεύω κρυφά». Και μεταφράζει Αισχύλο (Προμηθέα Δεσμώτη, Αγαμέμνονα, Αντιγόνη, Οιδίποδα Τύραννο, Οιδίποδα επί Κολωνώ), και μεταφράζει Αριστοτέλη, και μεταφράζει Αριστοφάνη (έξι Κωμωδίες), και μεταφράζει Ευριπίδη (έξι Τραγωδίες) και μεταφράζει Όμηρο. Την εποχή της Μορφωτικής Επανάστασης ολοκληρώνει και τελειοποιεί το έργο ζωής του αφού τα προηγούμενα σαράντα χρόνια δούλεψε για ν’ αποδώσει στη γλώσσα του, στα κινεζικά, τεράστιο μέρος της ελληνικής κλασσικής Γραμματείας. Εικοσιπέντε αρχαίες Ελληνικές Τραγωδίες και Κωμωδίες, το «Περί Ποιητικής» και την «Ρητορική» του Αριστοτέλη, τους Μύθους του Αισώπου. Αφού συνέγραψε δύο βιβλία το «Ελληνικό Δράμα» και το «Δοκίμια περί της Ελληνικής Ζωής και Πολιτισμού».
Μπορεί κανείς να πει ότι πολλοί είναι οι αξιόλογοι και πολυγραφότατοι μελετητές της Ελληνικής γραμματείας ανά τον κόσμο. Και είναι πράγματι χιλιάδες. Υπάρχουν όμως εδώ δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αναδεικνύουν την χωρίς υπερβολή μοναστικά αφοσιωμένη στην Ελλάδα μορφή του Λούο Νιανσένγκ. Το πρώτο είναι ότι εργάζεται ακατάπαυστα επί πενήντα χρόνια χωρίς να έχει ελπίδα να ιδεί ποτέ τα έργα του δημοσιευμένα, ιδίως στην τελευταία περίοδο της μορφωτικής Επανάστασης. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι ποτέ κανείς πνευματικός άνθρωπος δεν έκανε γνωστή την ελληνική γραμματεία μέσα σε ελάχιστα χρόνια σε τόσο τεράστιο κοινό, Ένα κοινό εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Γιατί η εποχή που μπόρεσε να δημοσιεύσει τα έργα του αλλά και να ανεβάσει τις μεταφρασμένες στα κινεζικά Τραγωδίες ήλθε επιτέλους στη δεκαετία του 80’. Όταν το 1986 η Κεντρική Ακαδημία Δράματος της Κίνας ανέβασε για πρώτη φορά τον Οιδίποδα Τύραννο ο Λούο Νιανσένγκ που ήταν και εκτελεστικός σύμβουλος της παράστασης αγωνιούσε. Δεν είχε καμιά προηγούμενη γνώση για το κατά πόσο θα ήταν αρεστή στο κινεζικό κοινό μια παράσταση τελείως ξένη για τα δικά του βιώματα και ενδιαφέροντα. Η επιτυχία όμως της παράστασης του έδωσε καινούργια φτερά και ενθουσιασμό. Δύο χρόνια αργότερα το Θέατρο του Χαρμπίν ανέβασε με σκηνοθέτη τον γιό του Λούο Τζινλίν, που ακόμη και σήμερα συνεχίζει το έργο του πατέρα του, την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Ο Λούο το είχε μεταφράσει πριν σαράντα χρόνια και η πρώτη αυτή παράσταση του έδωσε μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Παρά την ηλικία του, ήταν τότε ογδόντα πέντε ετών, είχε δηλώσει ότι ήλπιζε να δει πολλές ακόμη παραστάσεις των μεταφρασμένων από τον ίδιο κλασσικών έργων, «έργων που θα μπορούσαν όχι μόνο να ικανοποιήσουν καλλιτεχνικά το κοινό αλλά και να προσδώσουν νέα άνθηση στην θεατρική τέχνη του Έθνους μας (του κινεζικού έθνους)» είπε. «Καθώς η Τραγωδία έχει αποστολή να απαλύνει τον χαρακτήρα των ανθρώπων και να τους βοηθά να αντιλαμβάνονται βαθύτερα τον κόσμο και το νόημα της ζωής».
Τον Λούο Νιανσένγκ τον συνάντησα μόλις μετατέθηκα στην Κίνα στα τέλη του 1986. Άγνωστος ακόμη τότε στην Ελλάδα, αλλά με την πνευματική του εργασία σχεδόν ολοκληρωμένη, με αρκετά από τα έργα του δημοσιευμένα σε βιβλία που είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν στην Κίνα. Με τα χαμογελαστά του μάτια πίσω από στρόγγυλα γυαλιά και συγκινητική ταπεινοφροσύνη που έδειχνε το μεγαλείο του ανθρώπου ανταλλάξαμε πολλές σκέψεις που έδωσαν τροφή για μια προσπάθεια να γίνει το έργο του γνωστό και στη χώρα μας. Η συνέχεια, τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του, του έδωσαν ένα μέρος από τις ικανοποιήσεις που του όφειλε η επί πενήντα χρόνια αφοσιωμένη στο πνεύμα ζωή του. Τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, έγινε επίτιμος ερευνητής και καθηγητής του Ινστιτούτου Ξένης Λογοτεχνίας που υπάγεται στην Κινεζική Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών, και είδε εν ζωή να ανεβάζονται παραστάσεις έργων του στους Δελφούς μετά πρόσκληση του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών. Κάτι «που δεν είχε φαντασθεί ούτε στα πιο τρελά του όνειρα», όπως χαρακτηριστικά είπε ο ίδιος.
Όταν ήλθε στην Ελλάδα για να παραλάβει το άλλο τιμητικό του Δίπλωμα από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, αρρώστησε, κινδύνεψε και εισήχθη επειγόντως στο Νοσοκομείο όπου εγχειρίσθηκε. Είχαν τότε δημοσιευθεί αρκετά σχετικά για το έργο του και η Μελίνα Μερκούρη, Υπουργός τότε Πολιτισμού, τον επισκέφθηκε η ίδια στο κρεββάτι του νοσοκομείου. Επέστρεψε στην Κϊνα και σε συζητήσεις που κάναμε από κει και πέρα και μέχρι τον θάνατό του δεν έπαυσε να λέει, αναφερόμενος στην περιπέτεια της υγείας του: «Τόσα χρόνια που δούλευα για την διάδοση της λογοτεχνικής και πολιτιστικής παράδοσης της Ελλάδος στην Κϊνα ποτέ δεν φαντάσθηκα ότι θα έλθει μια μέρα η Ελλάδα να μου σώσει τη ζωή και να μου δώσει έτσι την ευκαιρία να εργασθώ ακόμη λίγα χρόνια γι’ αυτήν – και πάλι».
Μάνος Μεγαλοκονόμος*
Μάρτιος 2010
*Ο κ. Μάνος Μεγαλοκονόμος Πρέσβης ε.τ.
Διετέλεσε Πρέσβης της Ελλάδος στην Κίνα στα έτη 1986-1990
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)